Καρκίνος

Κόλλησα πάλι. Θα περίμενε κανείς να γράψω για κάτι πιο επίκαιρο, για την απειλή πολέμου στην Ουκρανία, για το «ποτάμι» του Σ. Θεοδωράκη, κάτι πιο φρέσκο, τελοσπάντων.

Έλα, όμως, που κάθε φορά που κάθομαι να σκεφτώ μου έρχεται στο νου αυτή η ηλίθια φάτσα, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια πλασάριζε ελληνολαγνεία σε έντυπη μορφή με το κιλό, ενώ αποστρεφόταν μετά βδελυγμίας τη Νέα Δημοκρατία. Και σήμερα; Είναι Υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση του πρώην μισητού του κόμματος και βγάζει αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Έλα που διαβάζοντας τη δήλωσή του, όχι σε κάποιο εγχώριο μέσο αλλά στην Washington Post παρακαλώ, ένοιωσα να πνίγομαι, να με πιάνει δύσπνοια κυριολεκτικά. Δεν μπορούσα καν να σχολιάσω στην αρχή, πόσω μάλλον να γράψω χωρίς να καταλήξει το κείμενο σε μια σειρά από βρισιές.

Τα επείγοντα περιστατικά αντιμετωπίζονται ακόμα στα δημόσια νοσοκομεία, είπε, ανεξάρτητα από το αν είναι ασφαλισμένος ο ασθενής ή όχι. «Όμως, ασθένειες όπως ο καρκίνος δε θεωρούνται επείγουσες εκτός αν είσαι σε τελικό στάδιο.»

Απέφυγα επιμελώς να αναφερθώ σε αυτή τη δήλωση, αλλά δε γίνεται, σκοντάφτω νοερά πάνω στο βουναλάκι που προσπάθησα να χώσω κάτω από το χαλί. Το χρωστώ στους ανθρώπους μου που έχω χάσει, σε αυτούς που το πάλεψαν και το παλεύουν και περισσότερο ακόμα στους αγνώστους που χάνονται και θα χαθούν, επειδή ένας αχρείος τηλεπωλητής τους στερεί το πιο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Δυστυχώς ο καρκίνος, μαζί με τις καρδιοπάθειες και τα εγκεφαλικά, είναι η μάστιγα της εποχής. Θα δυσκολευτεί κανείς να βρει κάποιον που δεν έχει χάσει κοντινό του πρόσωπο από αυτή την ασθένεια. Και όπως ξέρουμε όλοι, το τελικό στάδιο του καρκίνου έχει μία μόνο κατάληξη.

Τι λέει, ουσιαστικά, ο αξιότιμος Υπουργός Υγείας; Πως αν δεν πεθαίνει ο ανασφάλιστος, δεν του καλύπτει τη θεραπεία το κράτος. Σε μια χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας φλερτάρει με το 30% και οι μακροχρόνια άνεργοι αυξάνονται συνεχώς, η ούτως ή άλλως απάνθρωπη αυτή πρακτική γίνεται δολοφονική.

Ίσως κ. Υπουργέ να σας παρεξήγησα. Ίσως να μη γνωρίζετε τι είναι ο καρκίνος και πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη της αντιμετώπισής του. Θα σας το εξηγήσω:

Καρκίνος είναι μια πάθηση κατά την οποία μεταλλαγμένα, καρκινικά κύτταρα που υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Για κάποιο λόγο οι μηχανισμοί του οργανισμού μας αδυνατούν να τα εξοντώσουν, όπως γίνεται κανονικά, και αυτά αρχίζουν να συσσωρεύονται και να σχηματίζουν έναν όγκο. Ο μόνος λόγος ύπαρξης των κυττάρων αυτών είναι να αναπαράγονται εις βάρος όλων: της λειτουργίας που όφειλαν να εκτελούν, των γειτονικών τους υγιών κυττάρων και, τελικά, του ίδιου του οργανισμού που τα γέννησε και τα φιλοξενεί. Ο όγκος μεγαλώνει, ο καρκίνος εξαπλώνεται και σε άλλα όργανα και τελικά ο οργανισμός παραλύει και πεθαίνει. Μαζί με αυτόν και ο καρκίνος που τον κατέστρεψε.

Δεν υπάρχει θέμα «μη επείγουσας» ασθένειας. Αν έχεις καρκίνο και δεν τον αντιμετωπίσεις, πεθαίνεις. Αν περιμένεις το τελικό στάδιο είναι ήδη αργά.

Γιατί να μπείτε στον κόπο και στα έξοδα τότε κ. Υπουργέ; Γιατί δε νομιμοποιείτε απλά την ευθανασία; Να ορίσετε μια μέρα της εβδομάδας κατά την οποία μπορούν να έρχονται οι καρκινοπαθείς για να τους βγάζετε από τη μιζέρια τους. Και γιατί να περιορίζεστε; Μπορείτε να ανοίξετε αυτή την υπηρεσία και σε άλλες περιττές για το κράτος ομάδες, όπως είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ομοφυλόφιλοι και οι μετανάστες.

Ξέρετε, επειδή ο κ. Γεωργιάδης είναι γραφικός έχουμε συνηθίσει να τον παίρνουμε στο ψιλό, να τον λέμε «Μπουμπούκο» ή «Άδωνι» περιπαικτικά και να μην του δίνουμε σημασία. Ωστόσο, αν εξαρτάται η ζωή και η υγεία σου από αυτόν, τότε το θέμα παύει να είναι αστείο.

Ίσως το μόνο αστείο της υπόθεσης είναι η διάψευση από τον ίδιο του δημοσιεύματος της Washington Post, όταν έγινε σάλος στο Διαδίκτυο με τη δήλωσή του. Περίμενα πώς και πώς να ακολουθήσει και η απειλή της μήνυσης, αλλά φαίνεται ότι ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι τόσο σκληρός όσο στάθηκε ο κ. Δένδιας απέναντι στη βρετανική Guardian.

Μαζί με τη διάψευση ήρθε και ο ισχυρισμός ότι απλά αναφερόταν στο σημερινό σύστημα ως έχει και ότι αυτό θα βελτιωθεί από το νέο ΠΕΔΥ. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί πώς θα γίνει αυτό τη στιγμή που περικόπτονται συνεχώς τα κονδύλια για την Υγεία και οι 2.300 γιατροί του ΠΕΔΥ προφανώς δεν αρκούν για να καλυφθεί όλη η χώρα.

Φυσικά, δεν προκάλεσε μόνος του ο Γεωργιάδης αυτό το χάος. Οι καρκινοπαθείς πληρώνουν με τις ζωές τους εδώ και χρόνια τα πειράματα και τις αλχημείες των προκατόχων του με τις συνταγογραφήσεις, τις οφειλές των ταμείων και τα γενόσημα, που είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται μοιραίες ελλείψεις φαρμάκων. Και εδώ το «μοιραίες» δεν είναι απλό σχήμα λόγου.

Ο ισχυρισμός, όμως, ότι το σύστημα καλύπτει αυτή τη στιγμή τους ανασφάλιστους πολίτες έστω και όταν κινδυνεύει η ζωή τους είναι ολότελα ψευδής. Η αλήθεια, όπως την εκθέτει το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο, είναι πως όσοι επιχειρήσουν να νοσηλευτούν όντας ανασφάλιστοι θα αντιμετωπίσουν ένα τείχος γραφειοκρατίας. Στην καλύτερη περίπτωση θα αναγκαστούν να εγγυηθούν ότι θα καλύψουν όλα τα έξοδα. Αν δεν μπορέσουν, οι οφειλές μεταφέρονται στην εφορία με άμεση συνέπεια να συλληφθούν αργότερα για χρέη προς το Δημόσιο.

Δεν περιθάλπετε δωρεάν κανέναν, κ. Υπουργέ. Υποθηκεύετε ανθρώπους.

Όσο και να θέλετε να κρυφτείτε πίσω από τις δικαιολογίες και τις διαψεύσεις, όμως, δεν μπορείτε. Όταν σας έθεσε ο κ. Παπαδάκης την περίπτωση της σύλληψης 80χρονης με Αλτσχάιμερ και τριπλό μπάι-πας για χρέη προς το Δημόσιο, το βασικό επιχείρημά σας ήταν «Τι θέλετε κύριε Παπαδάκη, να… μην κυνηγάει το κράτος αυτούς που του χρωστάνε;»

Μου θύμισε πολύ έντονα την επιχειρηματολογία του πρώην και νυν ομόσταβλού σας κ. Βορίδη, που επικροτούσε την κατάσχεση κατοικίας πολύτεκνου για χρέος 2.000 Ευρώ, αλλά ταυτόχρονα υποστήριζε ότι το πρόβλημα της χώρας δε θα λυνόταν με την αντίστοιχη διεκδίκηση των οφειλών 500 μεγαλοφειλετών.

Δεν είναι ποτέ τυχαία η επιλογή ασυνείδητων ανθρώπων, χωρίς ίχνος αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι για μια καρέκλα να προσχωρήσουν εν μία νυκτί εκεί όπου προηγουμένως έφτυναν για να κάνουν τέτοιες δηλώσεις και να (φαίνεται ότι) λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν τον εαυτό τους και τους σκοπούς όσων τους χρησιμοποιούν για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους.

Με άλλα λόγια ζουν, δρουν και πολλαπλασιάζονται εις βάρος όλων των άλλων. Κάτι σαν τον καρκίνο.

Μουσικό Διάλειμμα #51