Η εξουσία του φόβου

Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Φυλάει τα έρμα, θα μου πείτε. Ναι, αρκεί να μην τον χρησιμοποιούν εναντίον σου. Τα ζώα από ένστικτο φοβούνται τη φωτιά για την προστασία τους. Ωστόσο, ο άνθρωπος έμαθε να χρησιμοποιεί αυτόν το φόβο για να τα κυνηγά. Βάζοντας φωτιά στα ξερά χόρτα, οι αρχαίοι κυνηγοί ανάγκαζαν το θήραμά τους να εγκαταλείψει την κάλυψή του και να μείνει εκτεθειμένο.

Το τέχνασμα αυτό εφαρμόζεται και από άνθρωπο σε άνθρωπο εδώ και πολλές χιλιετηρίδες. Ο φόβος χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για να καταδυναστεύονται ολόκληροι λαοί. Όχι μόνο ο φόβος της εξουσίας, αλλά και ο φόβος του «άλλου». Οι αυτοκράτορες της Κίνας κρατούσαν μακριά τις ορδές των βαρβάρων με το τεράστιο τείχος που έκτισαν, παράλληλα, όμως, εξασφάλιζαν την υποταγή των επαρχιών που βρίσκονταν πίσω από αυτό.

Οι φεουδάρχες προστάτευαν τις πόλεις τους με τείχη από επιδρομές κάθε είδους. Όσοι ήταν εντός των τειχών, ωστόσο, έπρεπε να πληρώνουν φόρους, οι οποίοι ήταν συνήθως δυσβάσταχτοι. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ακόμα και αν κανείς  ξέφευγε από τους φοροεισπράκτορες του τοπικού βαρώνου (οι οποίοι προφανώς δεν μοίραζαν εκκαθαριστικά, απλά σου έκαιγαν το σπίτι αν δεν πλήρωνες) πού θα μπορούσε να πάει;

Η τακτική αυτή λειτουργεί θαυμάσια και στην εποχή μας. Ο φόβος του Εβραίου, του μουσουλμάνου, του κομμουνιστή, του εγκληματία λαθρομετανάστη, του μαύρου, του ομοφυλόφιλου, του διαφορετικού.

Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτόν τον κόσμο. Προφανώς και ο φόβος πολλές φορές έχει ρίζες στην πραγματικότητα. Το ζώο αν μείνει στα ξερόχορτα θα κάει, δεν έχει πραγματικά επιλογή. Οι χωρικοί του Μεσαίωνα ήταν εκτεθειμένοι σε κάθε επίδοξο εισβολέα ή ληστή. Επομένως τα τείχη του φεουδάρχη ήταν σαν δώρο Θεού για εκείνους. Και εφόσον τα τείχη δεν χτίζονταν μόνο με καλές προθέσεις, ήταν λογικό και δίκαιο ο τοπικός άρχοντας να ζητά φόρους από όσους είχε υπό την προστασία του.

Πλην, όμως, έχοντας αυτούς τους ανθρώπους πλήρως στο έλεός του, ο εκάστοτε ηγεμόνας μπορούσε όχι απλώς να λάβει το ηθικό αντίτιμο για την προστασία που προσέφερε, αλλά να απαιτήσει όσα αυτός ήθελε. Κοινώς, να εκμεταλλεύεται και να εκβιάζει κατά βούληση. Μπορούσε να ζει πλουσιοπάροχα στο κάστρο του, αφήνοντας στους χωρικούς μετά βίας αρκετά ώστε να μη λιμοκτονούν. Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι κοινωνικές επαναστάσεις σταδιακά έφεραν τον κόσμο από τα μοναρχικά ή ολιγαρχικά καθεστώτα στα δημοκρατικά. Έπρεπε να πάψει να υπάρχει απόλυτη εξουσία, ώστε να πάψει η καταπίεση και η εκμετάλλευση του αδύναμου από τον ισχυρό.

Θεωρητικά, ο 20ος αιώνας είδε το αποκορύφωμα του εκδημοκρατισμού στον πλανήτη μας. Πρακτικά, όμως, η ολοένα και αυξανόμενη επιρροή, που ασκούν οι πολυεθνικές στις κυβερνήσεις των κρατών, μειώνει συνεχώς τη δυνατότητα των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων να λαμβάνουν αποφάσεις. Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο οι περιβόητες «αγορές» να καθορίζουν εμμέσως πλην σαφώς την οικονομική πολιτική των κρατών. Και φυσικά αφού το χρήμα κινεί τα πάντα, η οικονομική πολιτική επηρεάζει τα πάντα, με πρώτο και εύκολο θύμα την κοινωνική πολιτική.

Κάπως έτσι βρισκόμαστε σήμερα να συζητάμε για, αυτονόητα στη θεωρία, πράγματα όπως η κοινωνική ασφάλιση, η περίθαλψη και η παιδεία. Και καθώς όλα αυτά τα οποία κατακτήθηκαν με αίμα τα τελευταία 200 χρόνια περικόπτονται και εξανεμίζονται σταδιακά λόγω της «οικονομικής πραγματικότητας», συνειδητοποιεί κανείς ότι επιστρέφουμε, ουσιαστικά, στην εποχή του φεουδαλισμού.

Ο μεγάλος μας εχθρός είναι η χρεωκοπία. Για να τον κρατήσουμε μακριά είμαστε αναγκασμένοι να θυσιάσουμε τα πάντα. Βέβαια, οι τιμημένοι και δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες μας ζουν ακόμη στα κάστρα τους, τρώνε με χρυσά κουτάλια και κυκλοφορούν με θωρακισμένες λιμουζίνες. Αλλά δεν υπάρχει επιλογή, αφού αν μας πετάξουν έξω από τα τείχη θα χάσουμε και τα λίγα που έχουμε. Θα μείνουμε ακόμα και από χαρτί υγείας, όπως φαίνεται.

Ο μεγάλος μας εχθρός δεν είναι τόσο η χρεωκοπία, όσο ο φόβος αυτής. Και αυτό επειδή η χρεωκοπία έχει ήδη συμβεί, απλώς είναι ελεγχόμενη. Πράγματι, έχουμε ακόμα είδη πρώτης ανάγκης στα ράφια, αλλά έχουμε επίσης 27% ανεργία και ένα χρέος, το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Καθώς επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά και το ΑΕΠ συρρικνώνεται, οι τόκοι αυξάνουν και το χρέος διογκώνεται. Και τίποτα δε φαίνεται δυνατόν να το σταματήσει.

Είναι απλά μαθηματικά. Οτιδήποτε άλλο περί success story και τα συναφή είναι απλά επικοινωνιακά τρικ. Κάθε χρόνο μόνο οι τόκοι του χρέους μας είναι 30 δις Ευρώ. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμα και αυτό το εικονικό των 1.416 εκατ. ευρώ, είναι αστείο. Είναι σαν να προσπαθείς να σβήσεις πυρκαγιά κατουρώντας την. Και το πλεόνασμα αυτό παρουσιάζεται ως… επιτυχία. Και η «έξοδος στις αγορές» δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κακόγουστο αστείο, το οποίο μας έκανε διεθνώς ρεζίλι για άλλη μια φορά.

Ο Σαμαράς μιλά για θυσίες του λαού, οι οποίες κινδυνεύουν να πάνε χαμένες. Μα είναι ήδη χαμένες. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν έχουν καταφέρει τίποτα, παρά μόνο να επιβάλλουν εισπρακτικά μέτρα, να εκποιήσουν το προσοδοφόρο μέρος της δημόσιας περιουσίας, χωρίς να ξεφορτωθούν το επιζήμιο, και να κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο χωρίς κάποιο σχέδιο ή κριτήριο. Αξιολόγηση δεν υπάρχει, η γραφειοκρατεία ζει και βασιλεύει, το πελατειακό κράτος συνεχίζει να υφίσταται, οι διασυνδέσεις με τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα το ίδιο. Μεταρρυθμίσεις απλές και ορθολογικές, οι οποίες θα ήταν απολύτως ανέξοδες για το κράτος και θα βοηθούσαν πραγματικά τις επενδύσεις, προσκρούουν πάνω σε συμφέροντα ημέτερων που προστατεύονται ακόμα.

Ακόμα και στο Reuters κυκλοφόρησε η είδηση ότι η συγκυβέρνηση είναι ανεπιθύμητη πλέον. Γιατί το πολιτικό κεφάλαιο της συγκυβέρνησης εξαντλήθηκε. Ο φόβος δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τους πολίτες. Αν η κυβέρνηση τολμούσε να επιβάλλει κι άλλα μέτρα, οι αντιδράσεις θα ήταν απρόβλεπτες. Έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο.

Από τη μία πλευρά, μια αριστερή κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή με κάποιο δεκανίκι, θα έχει μια μικρή πίστωση χρόνου. Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος, αν διαψευστούν οι μάλλον ουτοπικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος να εκραγεί σε πολύ μικρό διάστημα. Ο φόβος που έχει καλλιεργηθεί με πολλή προσοχή τα τελευταία χρόνια, έχει ήδη προκαλέσει εκροές κεφαλαίων στο εξωτερικό. Οι τράπεζες πιέζονται. Οι δανειστές θα επιδιώξουν την επιβολή επιπρόσθετων μέτρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εμπειρία διακυβέρνησης. Συν τοις άλλοις, έχει προσχωρήσει σε αυτόν αρκετό πρώην ΠΑΣΟΚ, το οποίο συνυπάρχει (όπως και στο ΠΑΣΟΚ του ’81) με ριζοσπαστικά στοιχεία που θέλουν να μας βγάλουν από παντού.

Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και οι φόβοι ακόμα περισσότεροι. Αλλά το αδιέξοδο παραμένει. Και αυτό που φοβάμαι εγώ περισσότερο είναι το κατρακύλισμα σε έναν ακροδεξιό βούρκο που αρνείται ακόμα και τις πιο βασικές ανθρώπινες αξίες, όπως την προστασία των αδυνάτων και την περίθαλψη των προσφύγων, που καταπνίγει τη δημιουργικότητα, που εξαναγκάζει το 2% του πληθυσμού, του νεότερου και πιο υποσχόμενου τμήματός του, να μεταναστεύσει. Δεν είμαστε απλώς μια χώρα γερόντων και συνταξιούχων, είμαστε μια χώρα στην οποία οι λιγότεροι από τους μισούς νέους έχουν δουλειά και όσοι έχουν, αμείβονται με ψίχουλα. Οι υπόλοιποι απλά φεύγουν.

Αυτοί που μένουν αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένειες, αφού τα χρήματα απλά δε φθάνουν. Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Σας το λέω χωρίς καμία διάθεση υπερβολής και δράματος. Κάποιοι φοβούνται τη χρεωκοπία. Εγώ φοβάμαι περισσότερο ότι σβήνουμε αργά, αλλά σταθερά. Η ενδεχόμενη χρεωκοπία, η ανεξέλεγκτη, θα είναι άμεση και βάρβαρη. Ο αργός θάνατος, στον οποίο έχουμε καταδικαστεί, θα πάρει μια δεκαετία ακόμα μέχρι τα συμπτώματά του να γίνουν τόσο φανερά, ώστε κανένας να μην μπορεί πια να τα αρνηθεί. Αλλά θα έρθει, σας το εγγυώμαι.

Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Εγώ προτιμώ να ψηφίσω κατά συνείδηση.

 

Μουσικό Διάλειμμα #58

Δεν είμαι ο Σαρλί. Είμαι ο Αχμέτ.

Λυπάμαι πραγματικά για αυτό που συνέβη. Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι ο Wolinski, τα «βρώμικα» σκίτσα του οποίου διάβαζα ως φοιτητής στις σελίδες της Βαβέλ και του Παρά Πέντε, κείτεται νεκρός επειδή, θέλοντας και μη, κάποιοι τον έμπλεξαν σε ένα σκοτεινό γεωπολιτικό παιχνίδι.

Γιατί, μη γελιέστε, πέρα από την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας, το συμβάν είναι τόσο εκμεταλλεύσιμο πολιτικά όσο και η επίθεση στους δίδυμους πύργους ή στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Μόνο που αυτή τη φορά ο τρόμος χτύπησε εκτός ΗΠΑ και αυτό αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για την υπερδύναμη να τραβήξει τους «απείθαρχους» Ευρωπαίους κάτω από την σκεπή της. Κάνοντάς μας να ξεχάσουμε σε μια στιγμή το γεγονός ότι η NSA, αποδεδειγμένα, κατασκοπεύει συστηματικά τις ηγεσίες όλων των «συμμάχων» της Αμερικής.

Ας μείνουμε έξω από αυτή τη διάσταση του θέματος, προς το παρόν. Η έκφραση αλληλεγγύης του κόσμου μετά την επίθεση ήταν σίγουρα συγκινητική, έστω κι αν δεν ήταν ειλικρινής από όλους. Για παράδειγμα, ο «προοδευτικός» πρωθυπουργός μας και το φασιστοειδές που λειτουργεί ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ έσπευσαν να μιλήσουν για τείχη στα σύνορά μας και ανεπιθύμητους μετανάστες, την ίδια στιγμή που αν το Σαρλί Εμπντό κυκλοφορούσε στην Ελλάδα οι δυο τους θα ήταν από τους πρώτους που θα το έστελναν στην πυρά.

Και μιλούν για μετανάστες ασχέτως αν οι φερόμενοι ως δράστες της επίθεσης ήταν Γάλλοι πολίτες. Σημασία έχει ότι ήταν Μουσουλμάνοι. Βρωμεροί βάρβαροι.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για άλλον έναν βρωμερό βάρβαρο από αυτούς, τον Αχμέτ. Ο Αχμέτ Μεραμπέ ήταν ένας αστυνομικός, Μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, από αυτούς που έσπευσαν στον τόπο της επίθεσης. Είχε την ατυχία να περιπολεί εκείνη την ημέρα με μια συνάδελφό του (προφανώς αντιστεκόταν καθημερινά στον πειρασμό να της φορέσει μπούργκα και να της πάρει το όπλο) κοντά στην περιοχή. Λίγο αφού έφτασε εκεί και ύστερα από σύντομο διάλογο ο επίσης βρωμερός βάρβαρος Μουσουλμάνος τρομοκράτης πυροβόλησε τον Αχμετ στο κεφάλι.

Παραδόξως, δεν αναγνώρισε τη χαρακτηριστική δυσωδία που συνοδεύει όλους αυτούς τους βάρβαρους Μουσουλμάνους. Ούτε η μελαμψή φάτσα φαίνεται να είπε κάτι στον τρομοκράτη. Απλά τον πυροβόλησε εν ψυχρώ.

Ο Αχμέτ σκοτώθηκε υπερασπίζοντας μια από τις πλέον βασικές (και δύσκολες) αρχές της Δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται στο περίφημο γνωμικό που δεν είπε ποτέ ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Η ζωή έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να μας καταστρέφει, έτσι απλά, τα ιδεολογικά πυργάκια που χτίζουμε τόσο σχολαστικά στην άμμο του μυαλού μας. Να σβήνει τις νοητές γραμμές που βάζουμε και χωρίζουμε τι είναι «αποδεκτό» και τι όχι. Τι είναι «σωστό» και τι «λάθος». Ποιος είναι ο «καλός» Χριστιανός και ποιος ο «κακός» Μουσουλμάνος. Ή ακόμα και ποιος είναι ο «προοδευτικός» άθεος και ο «σκοταδιστής» θρησκευόμενος.

Η ρητορική του τρόμου έχει ξεκινήσει ήδη και τα ΜΜΕ έχουν ανέβει όλα πάνω στη μπουλντόζα που θέλει να ισοπεδώσει κάθε διαφορετική φωνή. Τι κι αν ισλαμικές θρησκευτικές ενώσεις έχουν καταδικάσει την επίθεση; Αφού ξέρουμε ότι το Ισλάμ καλεί τους πιστούς να σφαγιάσουν όλους τους άπιστους στο όνομα  του Αλλάχ.

Το περίεργο είναι ότι οι Μουσουλμάνοι πιστοί δεν έχουν πάρει ακόμα τα μαχαίρια και τα Καλάσνικοφ για να μας καθαρίσουν όλους. Θα πίστευε κανείς ότι με 1,5 δις από δαύτους θα είχε ξεκινήσει ήδη ο Γ’ Παγκόσμιος.

Από την άλλη, αν οι Χριστιανοί είχαν εφαρμόσει το «αγαπάτε αλλήλους» και το «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην», ο κόσμος θα ήταν εντελώς διαφορετικός σήμερα. Κι όμως. Οι Χριστιανοί, από τη στιγμή που σταμάτησαν οι διωγμοί τους, ξεκίνησαν μια αλυσίδα βαρβαροτήτων στο όνομα του Θεού της Αγάπης, που ξεπερνά οποιονδήποτε ιερό πόλεμο των Μουσουλμάνων: από Σταυροφορίες και γενοκτονίες, μέχρι τη συστηματική υποδούλωση «ειδωλολατρών», την εκκαθάριση αιρετικών και, φυσικά, την Ιερά Εξέταση. Όλα στο όνομα του Χριστού.

Αυτά, θα μου πείτε, ανήκουν στο παρελθόν. Κι όμως. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις δηλώσεις της Σάρα Πάλιν, ισχυρής κυρίας των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, σχετικά με τον πόλεμο στο Ιρακ και το ότι αυτός ήταν θέλημα Θεού. Αμερικανοί, θα αναφωνήσετε επιτιμητικά. Μήπως, λοιπόν, σας εκφράζουν καλύτερα οι δηλώσεις Σαμαρά, που τόσο χριστιανικά θα ήθελε να κλείσει τις πόρτες σε πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και να τους αρνηθεί ακόμα και την ιατρική περίθαλψη;

Δε μιλάμε καν για χριστιανικές αρχές πια, μιλάμε για παραβίαση ανθρωπιστικών κανόνων που ισχύουν ακόμα και για εχθρούς σε περίοδο πολέμου.

Μήπως πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι οι πρόσφυγες αυτοί από τη Συρία είναι το προϊόν ενός πολέμου που καλλιέργησε συστηματικά η Δύση, οπλίζοντας και εκπαιδεύοντας φανατικούς ισλαμιστές για να εκθρονίσουν το αυταρχικό καθεστώς του Άσαντ; Ή ότι το ISIL είναι το τραγικό αποτέλεσμα της συστηματικής αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ (και από την ΕΣΣΔ παλαιότερα) με μοναδικό γνώμονα γεωπολιτικά συμφέροντα και τίποτα παραπάνω;

Όχι, αποκλείεται. Είναι απλά βρωμεροί, βάρβαροι Μουσουλμάνοι. Όπως ο Αχμέτ.

Φταίνε τελικά οι θρησκείες. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, φίλοι άθεοι και αγνωστικιστές, αλλά δε φταίνε καν αυτές. Γιατί οι άνθρωποι φανατίζονται και σκοτώνουν για το χρήμα, την εξουσία, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος, την ιδεολογία, τη σημαία, ακόμα και για το κασκόλ μιας ομάδας.

Και αν με προοδευτικό φανατισμό εσείς υποστηρίζετε ότι όλοι όσοι πιστεύουν στους «φανταστικούς τους φίλους» είναι εν δυνάμει τρομοκράτες, απλά βάζετε τον εαυτό σας στην απέναντι όχθη και πυροβολείτε αδιακρίτως ανθρώπους για τις πεποιθήσεις τους. Σαν τους τρομοκράτες, αλλά χωρίς όπλα.

Οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν. Τα λόγια σε πολύ μικρότερο βαθμό, οι πεποιθήσεις στο ελάχιστο. Μπορεί να λέμε ότι είμαστε όλοι Σαρλί αλλά τι σημαίνει αυτό πραγματικά;

Εγώ προτιμώ να δηλώσω υποστήριξη σε έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε κάνοντας το καθήκον του, προστατεύοντας κάποιους με  τους οποίους πιθανότατα θα διαφωνούσε. Έναν άνθρωπο ο θάνατος του οποίου θα περάσει στα ψιλά γράμματα, επειδή είναι δύσκολο να δεχθούμε πως ένας Μουσουλμάνος αστυνομικός μπορεί να προστατεύει τη Δημοκρατία, ενάντια στα υποτιθέμενα πιστεύω του και στις ιδιότητες που του προσδίδουμε.

Εγώ είμαι ο Αχμέτ.

Μουσικό Διάλειμμα #57

Μάθε παιδί μου γράμματα

Στις 20 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την υιοθέτηση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Με την ευκαιρία κυκλοφόρησαν πετυχημένα σποτάκια κατά της παιδικής κακοποίησης, έγιναν εκδηλώσεις, δράσεις και όλα τα συναφή. Η συγκεκριμένη σύμβαση αποτελεί, όχι τυχαία, το πιο ευρέως αποδεκτό ψήφισμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λογικό, αφού μόνο οι πλέον πωρωμένοι δεν μπορούν να αντιληφθούν την ευθύνη που έχουμε να προστατέψουμε τους ανθρώπους στην πιο ευαίσθητη και καθοριστική φάση της ζωής τους.

Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχθούμε ότι η παιδική κακοποίηση ΔΕΝ περιορίζεται στην ενδοοικογενειακή βία. Τα παιδιά είναι οι πρώτοι αποδέκτες και τα πρώτα θύματα ενός κόσμου που είναι  βουτηγμένος στη βία κάθε είδους και μιας κοινωνίας  που εκποιεί τις αξίες της. Τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στα πάντα: από πολέμους και ξεριζωμούς, μέχρι το τέρας της κρίσης που τόσο προσεκτικά αναθρέφουμε εδώ και δεκαετίες. Και όταν αντιδρούν με όποιον τρόπο μπορούν και μας εκθέτουν, τότε κάνουμε τους έκπληκτους.

Είναι αδύνατον να καταλάβουμε πως τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια εμπόλεμη ζώνη. Ας πάμε, λοιπόν, σε κάτι πιο εύκολο και απτό για εμάς. Ας μιλήσουμε για τα παιδιά που «τα έχουν όλα».

Απορώ που κάποιοι αναρωτιούνται με τα σωστά τους το γιατί δεν έχουν τρόπους πια τα παιδιά. Ή γιατί δε σέβονται τίποτα. Ή γιατί δεν ενδιαφέρονται για το σχολείο. Ή γιατί κάνουν καταλήψεις. Ή γιατί τα αιτήματά τους φαίνονται άσχετα και ανούσια, εκτός τόπου και εκτός θέματος. Ίσως έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι έφηβος. Ίσως να μη θέλουν πια να το θυμούνται.

Γιατί αν θυμηθείς πώς σκεφτόσουν στα νιάτα σου τότε πρέπει να λογοδοτήσεις στο παρελθόν για αυτό που είσαι και ζεις σήμερα. Θα πρέπει να εξηγηθείς στον μικρό Νίκο ή στην μικρή Κατερίνα και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι όλο αυτό το άσχημο πράγμα που αποτελεί την πραγματικότητά σου, την καθημερινότητα της επιβίωσής σου, αυτό το οποίο ξορκίζεις μέσα στην εύθραυστη προσωπική σου γυάλα, όλο αυτό το ΑΝΕΧΕΣΑΙ με κάποιον τρόπο. Το θεωρείς, αν όχι φυσιολογικό, τουλάχιστον αναγκαίο κακό.

Και το λούζεσαι κάθε μέρα.

Πληρώνεις το νοίκι ή το χαράτσι σου (αν ζεις ακόμα στο σπίτι σου και όχι με τους γονείς σου) και τους λογαριασμούς σου (αν έχεις εισόδημα), βγαίνεις μια στις τόσες με φίλους για κάνα κρασάκι ή για ένα ποτό, πας στη δουλειά (αν είσαι τυχερός) και κλείνεις όσο γίνεται τα μάτια και τα αυτιά σου σε οτιδήποτε άλλο.

Για ρίξε μια ματιά στον καθρέπτη, λοιπόν. Κάπου εκεί μέσα είναι ο 16χρονος εαυτός σου που σε κοιτά με γουρλωμένα μάτια και σκέφτεται «αποκλείεται γαμώτο να καταντήσω έτσι».

Κι όμως.

Και από αντίδραση, ίσως από ενοχές, κατηγορείς τα παιδιά γιατί θέλουν κάτι αλλά δεν ξέρουν τι. Λες και ξέρεις εσύ. Θεωρείς ότι επειδή εσύ σκύβεις το κεφάλι και πας, πρέπει και αυτά να κάνουν το ίδιο. Τη δοκίμασες εσύ την επανάσταση, δε βγάζει πουθενά. Ή εσύ μπορεί να έδωσες αγώνες για κάτι «ουσιαστικό», ενώ τα παιδιά σήμερα…

Ένα περίεργο πράγμα. Όλοι αυτοί οι ουσιαστικοί, οι πραγματικοί αγώνες, πώς γίνεται και μας έφθασαν ως εδώ; Οι αγώνες που έδινε κάθε γενιά και χλεύαζε  για αυτούς την επόμενη; Κλείνω την παρένθεση.

Τα παιδιά σήμερα, τα παιδιά πάντοτε, ρουφάνε σα σφουγγάρια τα πάντα. Ακόμα και αυτά που δεν πρέπει, όπως το ηθικό αδιέξοδο μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία ξέρει πως ο δρόμος που ακολουθεί είναι λάθος, αλλά φοβάται να αλλάξει ουσιαστικά. Βλέπουν τους γονείς τους να βρίζουν αυτούς που ψηφίζουν και μετά να τους ψηφίζουν ξανά. Βλέπουν τους καθηγητές τους να είναι δέσμιοι ενός αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος να μετατρέπονται σε δημόσιους υπαλλήλους-ζόμπι που λειτουργούν ως διδάσκοντες μόνο στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα. Ζουν καθημερινά τον απαράμιλλο παραλογισμό ενός κράτους, το οποίο όχι μόνο δε σταμάτησε να αντιμετωπίζει τους πολίτες του εναλλάξ σαν πελάτες ή εχθρούς, αλλά εντείνει την προσπάθειά του για την εξάλειψη οποιασδήποτε δημιουργικής σκέψης ή προσπάθειας σε κάθε επίπεδο. Ζουν στη χώρα που άλλοι αγωνιούν για να σώσουν το σπίτι τους ή για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, ενώ το τελευταίο iPhone γίνεται ανάρπαστο.

Το έχουμε ξαναπεί: το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Η πολιτική ηγεσία της χώρας βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αναξιοπρέπεια με τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα να βρίσκονται, τι ειρωνεία, στο ίδιο το Υπουργείο Παιδείας. Πρώτον, η περιβόητη ΕΔΕ που διατάχθηκε από τον πολύ κ. Λοβέρδο για να διαπιστωθεί ο λόγος για τον οποίο δε προσκλήθηκε στη δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου. Στην ίδια χώρα που δεν γίνονται ΕΔΕ για μια αδιάκοπη σειρά από σκάνδαλα και αυθαιρεσίες κρατικών λειτουργών, διατάσσεται ΕΔΕ για να βρεθεί ποιος φταίει που δεν καλέστηκε ο Υπουργός. Για να διαπιστωθεί τελικά ότι το σφάλμα έγινε στο ίδιο του το γραφείο.

Στη συνέχεια με έκπληξη ακούσαμε τον Υφυπουργό Παιδείας να λέει ευθαρσώς στη Λιάνα Κανέλλη ότι «θέλει Κασιδιάρη» με τον προεδρεύοντα της Βουλής να την επιπλήττει όταν, δικαιολογημένα, έγινε έξω φρενών. Σιγά το πράμα, δηλαδή. Επειδή ο Υφυπουργός Παιδείας, ούτε λίγο ούτε πολύ, επικρότησε δημόσια έναν μισογύνη νεοναζί που χτύπησε μπροστά στις κάμερες μια γυναίκα βουλευτή; Γιατί όταν λες «Κασιδιάρης σου χρειάζεται, αλλά εγώ δε θα σου κάνω τη χάρη να γίνω», σημαίνει ότι επικροτείς τον άντρα που δε δέχεται τη γυναίκα να αντιμιλά. Της χρειάζεται ένα μπερντάκι ξύλο να μπει στη θέση της. Αλλά δε θα της το δώσεις εσύ, γιατί είσαι υπεράνω. Το περιστατικό ήταν τόσο χοντρό, ώστε ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να «παραιτήσει» τον κ. Στύλιο στη χώρα που κανείς στην κυβέρνηση δεν παραιτείται, ούτε απομακρύνεται για τίποτα.

Και μετά, ποιος τον διαδέχθηκε; Ένας κύριος Γεωργαντάς, ο οποίος είχε δηλώσει σε συγκέντρωση στελεχών στο Κιλκίς ότι «…σε ανθρώπους που ωφελήθηκαν από την ΝΔ, σε ανθρώπους που δούλεψαν επί ΝΔ σε ανθρώπους που πήρανε συμβάσεις από τη ΝΔ, εννοώ συμβάσεις έργου, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, άλλοι που πήγαν στα stage, αυτούς να τους θυμίσουμε ότι πρέπει να προσφέρουν κάποια υπηρεσία…«. Έτσι διδάσκουμε στα παιδιά την αξιοκρατία. Μπορείτε να σπουδάσετε ό,τι θέλετε, αλλά αν ελπίζετε στην Ελλάδα του 2014 και του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων να βρείτε δουλειά, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ψηφίσετε το κυβερνόν κόμμα. Ή να εργάζεστε τζάμπα με την ελπίδα ότι κάποτε μπορεί και να προσληφθείτε.

Όλα αυτά από την ίδια κυβέρνηση που κατήργησε όχι το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, όπως ακούστηκε, αλλά έστω και την αναφορά στο αναπαραγωγικό σύστημα που υπήρχε στο βιβλίο της Βιολογίας της Α’ Γυμνασίου. Δεν μπορείς να καταργήσεις κάτι που δεν υπάρχει, εξάλλου. Μπορείς να προσποιείσαι, όμως, ότι είσαι σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα ενώ με κάθε σου ενέργεια προωθείς την ανευθυνότητα, το μισογυνισμό, την ασέβεια, την αναξιοπρέπεια, την αναξιοκρατία και το σκοταδισμό. Και όλα αυτά μόνο μέσω του Υπουργείου Παιδείας. Πού να συμπεριλάβεις και την υπόλοιπη κυβέρνηση.

Και θέλετε τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον να μάθουν τι ακριβώς; Όποιος έχει επαφή με εκπαιδευτικούς, κάθε βαθμίδας και ειδικότητας, μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του. Η διαφορά  στα παιδιά είναι αισθητή χρόνο με το χρόνο. Τα περισσότερα δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, γιατί δεν πιστεύουν σε τίποτα. Και σε τι να πιστέψουν όταν όλα μα όλα τα μηνύματα που λαμβάνουν καθημερινά είναι λανθασμένα; Όταν τα ΜΜΕ καλλιεργούν μια συνεχή τρομοκρατία και την εναλλάσσουν με διαλείμματα κενής «γκλαμουριάς» που περνιέται για ψυχαγωγία; Όταν η εικόνα που διαγράφεται για το μέλλον τους είναι εντελώς μαύρη;

Θυμάμαι, τι έλεγαν κάποιοι όταν κάναμε εμείς καταλήψεις στο σχολείο (τις ίδιες καταλήψεις που ξεκίνησαν την πολιτική καριέρα του Τσίπρα) για το περιβόητο νομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου. Έλεγαν πως είναι υποκινούμενες, πως γίνονταν για να γλυτώσουμε μαθήματα και άλλα παρόμοια. Πέρα από τις όποιες αστοχίες του νομοσχεδίου,  εμείς βλέπαμε μια ευκαιρία να αντιδράσουμε σε μια θλιβερή πολιτική κατάσταση, σε ένα σκηνικό όπου Πρωθυπουργοί έκριναν εαυτούς υπεράνω του νόμου, όπου τα κόμματα έπαιζαν βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη όλων των άλλων και όπου τα χρόνια προβλήματα (όπως αυτό της Παιδείας) φαίνονταν άλυτα. Και αυτό που ένοιαζε τον Υπουργό ήταν ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός και το πανεπιστημιακό άσυλο.

Θέλαμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα πράγματα. Δεν καταφέραμε και πολλά, εκτός από την ακύρωση άλλης μιας ανούσιας μεταρρύθμισης. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η αντίδραση ήταν λανθασμένη ή άστοχη. Ούτε αφαιρεί το δικαίωμα από τα παιδιά να αντιδρούν σήμερα, επειδή κρίνουμε ότι τα αιτήματά τους είναι φτωχά. Φτωχή σε αξίες είναι η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν. Που δεν τους δίνει τίποτα να πιστέψουν και τίποτα να ελπίζουν. Εκτός από μια άρον-άρον απόδραση στο εξωτερικό.

Και να μη γυρίσουν ποτέ. Για να μην καταντήσουν σαν τον Τσάκωνα στο «Μάθε παιδί μου γράμματα», που μετρούσε τα χρόνια των σπουδών του και αναρωτιόταν που πήγε ο χαμένος του χρόνος.

Διάλειμμα #56

Νομιμότητα…

 

 

«Η νομιμότητα θα επιβληθεί επειδή το θέλει ο ελληνικός λαός, αυτό απαιτούν οι Έλληνες φορολογούμενοι.» Τάδε έφη η κυβερνητική εκπρόσωπος, κυρία Σοφία Βούλτεψη τον προηγούμενο μήνα, σχετικά με τις καταλήψεις και τα επεισόδια στα πανεπιστήμια. Αυτό το τριήμερο είδαμε για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι η προάσπιση της νομιμότητας για το ελληνικό κράτος. Σημαντική όσο και επιλεκτική.

Η εφαρμογή των νόμων είναι ένας από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες στήριξης και προστασίας της Δημοκρατίας. Όταν, όμως, η εφαρμογή αυτή είναι καθολική και επί ίσοις όροις. Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων είναι ένα από τα καλύτερα όπλα ενός διεφθαρμένου, αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Η δε θέσπιση νόμων ή νομοθετικών διαταγμάτων χωρίς διαφανείς κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς καθόλου κοινοβουλευτικές διαδικασίες, είναι μέθοδος καθαρά ολοκληρωτική.

Όπως ολοκληρωτική, άλλωστε, είναι και η απαγόρευση συναθροίσεων. Ή η ενδεχόμενη αναβολή, λόγω δήθεν έκτακτης ανάγκης, των προεδρικών εκλογών, όπως θέλουν κάποια πιθανά σενάρια. Υπάρχουν πάντοτε βολικές δικαιολογίες για όλα αυτά, αλλά το κατά πόσο ευσταθούν και το ποιον εξυπηρετούν είναι θέμα που παίρνει πολλή συζήτηση.

Αυτό που είναι αναμφισβήτητο, είναι το γεγονός ότι έχουμε χάσει τη δυνατότητα να κρίνουμε τα πράγματα αντικειμενικά. Αυτό δεν είναι περίεργο όταν ζεις σε μια χώρα όπου οι νόμοι και οι θεσμοί παρουσιάζουν έναν εξαιρετικό βαθμό ευλυγισίας και ελαστικότητας, όποτε αυτό είναι βολικό. Ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Έχουμε έναν νεαρό που δολοφονήθηκε, εν ψυχρώ, από έναν αστυνομικό. Η δολοφονία αυτή οδήγησε έναν στενό του φίλο να εξαφανιστεί και να ενταχθεί στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό χώρο». Τα εισαγωγικά εδώ μπαίνουν επειδή ο Νίκος Ρωμανός κατέληξε να συλληφθεί για ληστεία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ανάμιξή του στους «Πυρήνες της Φωτιάς» και, σε τελική ανάλυση, δεν έχει σχέση με τρομοκρατική ή επαναστατική δράση, πείτε το όπως θέλετε.

Όντας στη φυλακή, ο Ρωμανός συνέχισε το σχολείο και πέρασε στις πανελλήνιες. Και τώρα ζήτησε εκπαιδευτικές άδειες για να μπορέσει να παρακολουθήσει. Στην αρχή, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό από τις αρμόδιες αρχές. Ο Ρωμανός κατέφυγε σε απεργία πείνας και στη συνέχεια, ύστερα από 25 μέρες απεργίας, μέσα σε καταιγίδα αντιδράσεων και διαμαρτυριών, ο Υπουργός Δικαιοσύνης πρότεινε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: να δίνεται η δυνατότητα στο Ρωμανό και σε κάθε άλλον κατάδικο να φοιτά εξ αποστάσεως. Προτού, όμως, φθάσουμε σε αυτή την θεωρητικά αυτονόητη λύση εξετάστηκε πρώτα το ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο μέτρο της αναγκαστικής σίτισης.

Εφόσον δίνεις τη δυνατότητα στους φυλακισμένους να σπουδάζουν για να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, (γιατί ένα σωφρονιστικό σύστημα στοχεύει στην επανένταξη του ατόμου στην κοινωνία και όχι στον παραδειγματισμό), δεν θα πρέπει να προσφέρεις και τον τρόπο σε κάποιον που θεωρείς (και όχι άδικα) ύποπτο φυγής να σπουδάσει εξ αποστάσεως;

Εδώ σταματούν τα γεγονότα και ξεκινά η ερμηνεία τους. Είναι, άραγε, για μια ακόμα φορά τόσο ανίκανη η κυβέρνηση να χειριστεί σωστά ένα τόσο ευαίσθητο θέμα ή είναι όλο αυτό το σκηνικό ένας τρόπος να δημιουργηθεί χάος σε περίοδο κρίσιμων διαπραγματεύσεων για το Μνημόνιο; Η βόμβα που λέγεται Ρωμανός θα μπορούσε να είχε απασφαλιστεί από τις πρώτες κιόλας μέρες, αν είχε γίνει αυτή η πρόταση. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Όχι μόνο αυτό, αλλά προηγήθηκε μια άλλη «λύση», η οποία μόνο ως λάδι στη φωτιά θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Οι αντιδράσεις ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενες. Και δεν έχει σημασία αν ο Ρωμανός είναι αγωνιστής ή εγκληματίας. Σε μια χώρα όπου κανείς δεν αντιδρά στην ξεκάθαρη αδικία που αναγνωρίζουν σχεδόν όλοι, ο κόσμος αναζητεί μια αφορμή, ένα πρόσωπο που θα πάρει συμβολική διάσταση αντίστασης, ασχέτως αν το αξίζει ή όχι. Να κάνω μια παρένθεση εδώ: ο αναρχικός-αντικαπιταλιστής Νίκος Ρωμανός ενδιαφέρεται πραγματικά να σπουδάσει στο ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων; Και αν ναι δεν θέλει να το κάνει εξ’ αποστάσεως επειδή έχει… εργαστήρια;

Και επανερχόμαστε στα γεγονότα. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων σημειώθηκαν και πάλι τα γνωστά: ΜΑΤ χτυπούν αλύπητα νεαρά παιδιά που δεν δίνουν καμία ένδειξη ότι είναι «μπαχαλάκηδες», αυτοκίνητα και σπίτια καίγονται από κουκουλοφόρους, αστυνομικοί μεταμφιέζονται και βάζουν φωτιές, μολότωφ «φυτεύονται» μπροστά στις κάμερες σε σακίδια διαδηλωτών.

Το μήνυμα που περνά είναι σαφές: όποιος διαμαρτύρεται για οποιονδήποτε λόγο είναι βάνδαλος και εν δυνάμει τρομοκράτης. Θα πνίγεται στα δακρυγόνα, θα ξυλοκοπείται και θα συλλαμβάνεται, είτε προκαλεί επεισόδια, είτε όχι. Είτε διαμαρτύρεται για το Νταβούτογλου, είτε για το Ρωμανό, είτε για το Γρηγορόπουλο, είτε για την πολιτική της κυβέρνησης, είτε για την Παιδεία, είτε επειδή είναι άνεργος, είτε, είτε…

Δεν είναι παράνομο να διαδηλώνεις, ούτε είναι παράνομο να είσαι αναρχικός ή φασίστας. Παράνομο είναι να τοποθετείς βόμβες, να καις την περιουσία του άλλου και να κάνεις ληστείες, όπως είναι και να τοποθετείς «στοιχεία» στα αντικείμενα ενός συλληφθέντα, να χρησιμοποιείς την ιδιότητα σου ως αστυνομικός για να κλέβεις ή να βιαιοπραγείς ανεξέλεγκτα και να διατάζεις ως κυβέρνηση τα όργανα επιβολής του νόμου να παρανομούν για να εξυπηρετείς τους σκοπούς σου.

Ψάχνω να βρω πού κρύβεται η «νομιμότητα» σε όλο αυτό το χάος, αλλά ειλικρινά δεν τη βλέπω. Και δεν ευθύνεται κανένας Ρωμανός για αυτό.

 

Μουσικό Διάλειμμα #57

Ασφυξία

Καλοκαίρι. Ζέστη και μια χώρα σε αποσύνθεση. Προσπαθώ να μην αφήνω την επικαιρότητα να με επηρεάζει, τη σφαγή στη Γάζα, την κρίση στην Ουκρανία, την εικόνα της ντροπής που έχει πια τόσες πτυχές στην Ελλάδα, τη σαπίλα. Κρατώ την αναπνοή μου, ιδρώνω, αλλά δεν τα καταφέρνω. Μου τελειώνει το οξυγόνο, ασφυκτιώ.

Θέλω, όπως όλοι όσοι μπορούν ακόμα, να εστιάσω στα θετικά, να συνεχίσω όσο μπορώ καλύτερα τη ζωή μου, αλλά δε γίνεται. Η οσμή της αποσύνθεσης είναι πάντοτε εκεί να μου θυμίζει πως τίποτα πια δεν είναι «φυσιολογικό», όσο κι αν προσποιούμαι για το αντίθετο.

Τελευταίο κρούσμα η αθώωση των δύο εκ των τεσσάρων κατηγορουμένων για την υπόθεση της Μανωλάδας. Ακόμα και αν πιστέψουμε ότι οι επιστάτες του φραουλοπαραγωγού πυροβόλησαν κατά των εργατών χωρίς να έχουν την άδεια του αφεντικού τους, πράγμα αμφίβολο, πώς είναι δυνατόν να έχει κανείς ανασφάλιστους μετανάστες, χωρίς άδεια παραμονής, να εργάζονται στη γη του για ψίχουλα και να μην έχει καμία νομική συνέπεια για αυτό;

Να τους έχει, μάλιστα, να ζουν σε άθλιες συνθήκες, σε υπόστεγα σκεπασμένα με λαμαρίνες, με πλαστικά βαρέλια για μπάνιο/τουαλέτα ή στοιβαγμένους 18 μαζί μέσα σε βρωμερά χαμόσπιτα και να πληρώνουν και νοίκι για αυτά; Από τα 120 με 160 Ευρώ που παίρνει ο καθένας από τους μετανάστες, πρέπει να δώσει έως και 40 Ευρώ για το προνόμιο να ζει χωμένος σε μια τρώγλη.

Η εκμετάλλευση δε σταματά εκεί, καθώς υπάρχουν σε πολλά αγροκτήματα παράνομοι οίκοι ανοχής, όπου κρατούνται αιχμάλωτες αλλοδαπές κοπέλες νεαρής ηλικίας και εκδίδονται για 20 Ευρώ. Ούτε κουβέντα να γίνεται για άδειες παραμονής, άδειες λειτουργίας, υγειονομικές συνθήκες, δικαιώματα και αμοιβές των γυναικών, φυσικά.

Και όταν οι εργάτες έμειναν απλήρωτοι για ένα εξάμηνο και τόλμησαν να διεκδικήσουν τα χρήματά τους, τότε δέχθηκαν πυροβολισμούς. Η ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε στους άλλους δύο κατηγορούμενους έχει ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή τους. Οπότε αφέθηκαν ελεύθερα δύο άτομα που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 35 ανθρώπους, τέσσερις εκ των οποίων σοβαρά, με όπλα που κατείχαν παράνομα.

Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2013 κι ενώ φυσικά δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το φαινόμενο αυτό σταμάτησε από πέρσι. Αντίθετα, με αυτή την απαράδεκτη και απάνθρωπη δικαστική απόφαση σχεδόν νομιμοποιείται. Γιατί ενώ πριν υπήρχε απλά η ανοχή των τοπικών αρχών, τώρα υπάρχει επίσημα και η βεβαιότητα της ατιμωρησίας, ειδικά για τους ηθικούς αυτουργούς.

Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα νομιμοποιείται η δουλεία. Στην πατρίδα της δημοκρατίας, όπου 2.500 χρόνια νωρίτερα οι δούλοι είχαν περισσότερα δικαιώματα από ότι στις φυτείες της Αμερικής του 19ου αιώνα, η δουλεία νομιμοποιείται ξανά, με πολύ χειρότερους όρους.

Βλέπετε, στην αρχαία Αθήνα ο ιδιοκτήτης του δούλου ήταν υπόλογος για τη σωματική του ακεραιότητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο δούλος (οικέτης) έμενε στο σπίτι της οικογένειας που υπηρετούσε, έτρωγε στο ίδιο τραπέζι, συχνά είχε και την οικογένειά του μαζί.

Σήμερα όλα αυτά προφανώς δεν ισχύουν, οπότε έχουμε γυρίσει πίσω στη Λίθινη Εποχή. Εκτός αν προτιμάτε τον Αμερικάνικο Νότο του 1800.

Την ημέρα που κυκλοφόρησε η είδηση, ο τότε Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο γνωστός κ. Δένδιας, έσπευσε να κάνει μεγαλόσχημες δηλώσεις σχετικά με το πόσο απαράδεκτο ήταν το συμβάν και πως «δεν αντίκειται μόνο στη νομιμότητα, αλλά ευθέως στην ιδέα της ανθρωπότητας». Τους έκανε δε και τη χάρη να μην τους απελάσει. Αυτούς τους, όπως τους έχει αποκαλέσει σε άλλη στιγμή, «κακής ποιότητας» μετανάστες. Είναι αυτονόητο ότι θα ήταν αδύνατον να απελαθούν αν επρόκειτο η δίκη να μη γίνει από την πρώτη στιγμή παρωδία. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ αρνητικό επικοινωνιακά. Αντίθετα, μια μισό-καταδίκη ένα χρόνο αργότερα θα περνούσε πιο εύκολα. Ή τουλάχιστο έτσι πίστεψαν. Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις ήταν έντονες, ενώ το θέμα απασχόλησε και διεθνή μέσα, όπως η Guardian. Έτσι για μια ακόμα φορά εκτεθήκαμε στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Για μια ακόμα φορά στιγματιστήκαμε ως χώρα ρατσιστική, οπισθοδρομική και απάνθρωπη. Για μια ακόμα φορά φανήκαμε ανάξιοι της ιστορικής μας κληρονομιάς.

Το χειρότερο είναι ότι δεν μιλάμε για κάποιο μεμονωμένο περισταστικό ή για τη δράση μιας νεο-ναζιστικής οργάνωσης. Πρόκειται για επίσημη απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, ομόφωνη μάλιστα (7 υπέρ, ο κατά), πράγμα που αποκλείει την έφεση. Εκτός και αν φωτίσει κάποιος την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και ζητήσει επανάληψη της δίκης. Γιατί η ουσία της υπόθεσης μετά την αθώωση του παραγωγού είναι ξεκάθαρη: βρέθηκαν 200 αλλοδαποί χωρίς χαρτιά να εργάζονται ανασφάλιστοι σε συνθήκες δουλείας, έναντι κλάσματος του βασικού μισθού, να είναι μάλιστα απλήρωτοι και ο εργοδότης τους να μην είναι υπόλογος για όλα αυτά.

Και αν αυτό δεν είναι ντροπή για το δικαστικό σύστημα οποιουδήποτε κράτους, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Δεν έχει καμία σημασία αν θεωρούμε ότι καλώς ή κακώς βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι εδώ. Είτε πρέπει να μείνουν, είτε πρέπει να φύγουν, δεν έχει κανείς δικαίωμα να τους εκμεταλλεύεται, γιατί κανείς δεν μπορεί να μεταχειρίζεται έτσι άλλους ανθρώπους, όποιο κι αν είναι το χρώμα ή η καταγωγή τους.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ασφαλώς η απόπειρα του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Άδωνι Γεωργιάδη να δικαιολογήσει την απόφαση εντός και εκτός Βουλής. Δεν μας ενδιαφέρει, κ. Γεωργιάδη αν πιστεύετε ότι η απόφαση είναι ορθή επειδή ήταν ομόφωνη. Και 7000-0 να ήταν, πάλι θα ήταν απαράδεκτη και αδικαιολόγητη. Δεν μας ενδιαφέρει επίσης αν θέλετε οπωσδήποτε να κάνετε το ζήτημα πολιτικό, γιατί δεν είναι. Ούτε οι περισσότεροι σκεπτόμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας ενδιαφέρονται για την κοντρίτσα σας με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένας εκτός των συνόρων.

Το μόνο που βλέπουν όλοι είναι μια χώρα όπου ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση (γηγενών και μη) καλύπτεται και καλλιεργείται όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από την, ανεξάρτητη υποτίθεται, δικαιοσύνη. Αυτή την οποία για κάποιο λόγο θέλετε εσείς να υπερασπιστείτε, ακόμα και όταν λαμβάνει εξωφρενικές αποφάσεις. Αποδεικνύεται δε, ότι καταλαβαίνετε τόσα για τον ελληνικό πολιτισμό, όσα και όλοι οι ομοϊδεάτες σας του ακροδεξιού χώρου. Δηλαδή απολύτως τίποτα.

Νιώθω να με πιάνει ασφυξία. Από όλες αυτές τις ειδήσεις που μας μαυρίζουν την ψυχή. Και αναρωτιέμαι, προτού κατηγορήσουμε το Ισραήλ για τα εγκληματα που όντως διαπράττει και την αδιαφορία που δείχνει για την ανθρώπινη ζωή, μήπως πρέπει και εμείς να λογαριάσουμε πόση σημασία της δίνει η ίδια μας η χώρα; Ανθρώπους δεν καταστρέφουν μόνο τα βλήματα και οι βόμβες. Η καραμπίνα και το σφυρί του δικαστηρίου αρκούν.

 

Μουσικό Διάλειμμα #55

Γάζα

Έβρισκα πάντοτε τραγικά ειρωνικό το γεγονός ότι στη γλώσσα μας η Λωρίδα της Γάζας δημιουργεί αυτομάτως το συνειρμό μιας ανοιχτής πληγής. Και η πληγή αυτή είναι ανοιχτή από τον προηγούμενο αιώνα.

Η πρόσφατη ανάφλεξη στην περιοχή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα ακόμα επεισόδιο ή, αν θέλετε, μια ακόμα κορύφωση σε μια καμπύλη βίας-εκεχειρίας, η οποία διαρκεί δεκαετίες ολόκληρες. Είναι μια εξίσωση χωρίς λύση, με το κύριο μαθηματικό μέγεθος να μετράται σε χαμένες ανθρώπινες ζωές.

Εδώ θα γίνω δυσάρεστος. Θα ήταν πολύ εύκολο να μιλήσω για καλούς Παλαιστίνιους και κακούς Ισραηλινούς, θα συγκέντρωνα πολύ περισσότερα likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αν έγραφα κάτι τέτοιο. Δεν με ενδιαφέρει να γίνομαι αρεστός, όμως. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εκθέτω τις απόψεις μου και να δημιουργώ προβληματισμό.

Και θα γίνω δυσάρεστος επειδή με εύκολους αφορισμούς δεν προκύπτει κάποια λύση, απλά εντείνεται η πόλωση και σκληραίνει η στάση και των δύο πλευρών. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στο Παλαιστινιακό ζήτημα ο ισχυρός είναι το Ισραήλ και ο αδύναμος η Παλαιστίνη. Αυτό προκύπτει εύκολα από τον απολογισμό των νεκρών της τρέχουσας σύγκρουσης.

Οι κυβερνήσεις των Ισραηλινών συνεχίζουν τον εποικισμό των κατεχόμενων, συρρικνώνοντας καθημερινά το ζωτικό χώρο των Παλαιστινίων. Χτίζουν πολυτελείς κατοικίες με πισίνες για να δελεάσουν τους εποίκους, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν νερό να πιουν. Βομβαρδίζουν με υπερσύγχρονα όπλα τη Γάζα, υψώνουν τείχη, την αποκλείουν από διεθνή βοήθεια και εισβάλλουν όποτε θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα για να αντιμετωπίσουν την κατά τεκμμήριο αναποτελεσματική αντίσταση της Χαμάς.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Η Χαμάς συστηματικά και κυριολεκτικά δυναμιτίζει οποιαδήποτε προσπάθεια εκεχειρίας και κάνει ό,τι μπορεί για να διαβάλλει τους πιο μετριοπαθείς ηγέτες, όπως ο Αμπάς, που επιθυμούν μια ειρηνική λύση. Το τυφλό κάλεσμα της Χαμάς για μια νέα Ιντιφάντα δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα από μια παράταση της αιματοχυσίας, με το συντριπτικά μεγαλύτερο τίμημα να πληρώνεται από τους άμαχους Παλαιστίνιους.

Η Χαμάς δεν είναι δυνατόν να αφανίσει το Ισραήλ, όπως σίγουρα θα ήθελαν τα πιο σκληροπυρηνικά μέλη της. Το ανάλογο ισχύει, όμως, και για το Ισραήλ. Η ιδέα της συστηματικής γενοκτονίας των Παλαιστινίων από έναν λαό που υπέστη τη χειρότερη, ίσως, γενοκτονία της Ιστορίας είναι τόσο θλιβερή, όσο και αποκρουστική. Ακόμα κι αν το Ισραήλ το κατάφερνε με κάποιον τρόπο, θα στιγματιζόταν για πάντα στα μάτια της ανθρωπότητας, μπαίνοντας στην ίδια κατηγορία βαρβαρότητας με τους Ναζί. Αυτό που ως τώρα διαφοροποιεί τους Ισραηλινούς από τους ιστορικούς τους δήμιους είναι το ότι οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται. Έτσι το Ισραήλ μπορεί να υποστηρίξει ότι αμύνεται. Και να έχει, τι ειρωνεία, την υποστήριξη της σύγχρονης Γερμανίας σε αυτό του το επιχείρημα. Όμως ο Ισραηλινός στρατός σκοτώνει δεκάδες αμάχους για κάθε αντάρτη της Χαμάς.

Η σφαγή αμάχων δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο. Ούτε καν από τη χρήση τους ως ανθρώπινων ασπίδων. Το Ισραήλ προφασίζεται το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι αντάρτες (δε θα τους πω τρομοκράτες, καθώς τρομοκρατία ασκείται εκατέρωθεν) παραβιάζουν έτσι τις διεθνείς συνθήκες, για να βομβαρδίζει αδιακρίτως. Με τον τρόπο αυτό ο Ισραηλινός στρατός παραβιάζει και αυτός με τη σειρά του τις ίδιες συνθήκες. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Και ο κατάλογος των νεκρών αμάχων μεγαλώνει.

Θα ήταν μεγάλο λάθος να κατηγορήσουμε όλους τους Ισραηλινούς, πόσο μάλλον όλους τους Εβραίους γενικότερα, για τη συνεχιζόμενη αιματοχυσία. Οι γενικεύσεις είναι βολικές και εύκολες, αλλά ποτέ δεν οδηγούν σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Θα ήταν πολύ πιο διαφωτιστικό να αναλογιστούμε κατά πόσο μας εκφράζουν αυτή τη στιγμή οι αποφάσεις και η ενέργειες της δικής μας κυβέρνησης, προτού κατηγορήσουμε τους Ισραηλινούς για τις αντίστοιχες της δικής τους. Και όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων αυτούς ψήφισε. Επειδή φοβάται το άγνωστο. Επειδή οι κυβερνώντες συντηρούνται με πρωταρχικό όπλο το φόβο. Αν εμείς φοβόμαστε να αλλάξουμε ηγεσία, πως να μη φοβάται ο Ισραηλινός τον «τρομοκράτη» που εξαπολύει ρουκέτες και ανατινάζει αυτοκίνητα;

Στην πραγματικότητα, και οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι είναι έρμαια αδίστακτων και κοντόφθαλμων ηγετών. Είναι πολύ πιο εύκολο για τους ηγέτες αυτούς να συντηρούν μια αδιέξοδη σύγκρουση για να ελέγχουν το λαό τους, παρά να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο της ειρηνικής προσέγγισης. Σε 0λόκληρη την πορεία του Παλαιστινιακού, υπήρξε ένα ξέφωτο, ας το πούμε, το οποίο θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε μόνιμη λύση του ζητήματος: οι συμφωνίες του Όσλο που υπογράφηκαν το 1993 και το 1995 από τους Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ.

Παρόλο που οι συμφωνίες αυτές βάραιναν περισσότερο προς τις απαιτήσεις του Ισραήλ, παρά προς τα δικαιώματα και τις προσδοκίες των Παλαιστινίων, το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθεί ο Ράμπιν από έναν Ισραηλινό ακροδεξιό. Σταδιακά, οι συμφωνίες οδηγήθηκαν σε τέλμα και ως το 2000 είχε χαθεί πια κάθε πιθανότητα ειρήνευσης, όπως επιβεβαιώθηκε στην πράξη με τη δεύτερη Ιντιφάντα. Ο Αραφάτ πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, επίσημα από ασθένεια, ωστόσο υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι μπορεί να είχε δηλητηριαστεί.

Είναι φανερό ότι δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων της περιοχής δεν επιθυμούν την ειρήνευση. Αυτό όμως δεν ισχύει για το σύνολο των δύο λαών. Και δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άλλη λύση από την ειρήνη. Δεν είναι δυνατόν να απαγάγονται και να σκοτώνονται παιδιά, να καίγονται ζωντανά, να πυροβολούνται από στρατιώτες. Αυτό, όμως, δε θα σταματήσει ποτέ όσο και οι δύο πλευρές συνεχίζουν την ίδια πορεία, όσο ο φόβος κυριαρχεί στις αποφάσεις τους και όσο οι δύο λαοί αφήνουν την τύχη τους στα χέρια εξτρεμιστών.

Η διεθνής κοινότητα, ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο αόριστος όρος, έχει εξαντλήσει προ πολλού τη χρησιμότητά της στο ζήτημα. Όλες οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών έχουν αγνοηθεί από το Ισραήλ, συμφωνίες εκεχειρίας έχουν καταπατηθεί επανειλλημένως και από τις δύο πλευρές και όση συμπάθεια μπορούσαν να κερδίσουν οι Παλαιστίνιοι, έχει κερδηθεί. Πόσα παιδιά, πόσοι άμαχοι πρέπει να θυσιαστούν ακόμα για να αλλάξει κάτι;

Η φωτογραφία που επέλεξα για το άρθρο, την οποία παραχώρησε ευγενικά ο φίλος Δημήτρης, δεν είναι από τη Γάζα, ούτε από τη Συρία, ούτε από το Ιράκ, λες και έχει σημασία από πού είναι όλες αυτές οι εικόνες του τρόμου που δείχνουν νεκρό και ακρωτηριασμένο το μέλλον της ανθρωπότητας. Γιατί αυτό είναι τα παιδιά. Είναι το μέλλον και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το καταστρέφει. Η φωτογραφία είναι από το Άουσβιτς και είναι εκεί για να μας θυμίζει πως όποια και αν είναι η ιδεολογία μας, όποια και αν είναι η θρησκευτική μας πεποίθηση, η εθνική μας ταυτότητα, το υποτιθέμενο ιστορικό μας πεπρωμένο, αυτό το τίμημα είναι πολύ βαρύ για να δικαιολογηθεί. Επιτέλους, σταματήστε!

 

Μουσικό Διάλειμμα #54

http://www.youtube.com/watch?v=fRW328bJO9Q

Οι δύο όψεις

Προφανώς έχουμε πολύ σοβαρότερα πράγματα να μας απασχολούν από το ποδόσφαιρο.

Στη Βραζιλία φτωχοί άνθρωποι εκτοπίστηκαν λόγω του Μουντιάλ.

Στην Ουκρανία η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή.

Στην Ελλάδα οι κρατούμενοι στις φυλακές κάνουν απεργία πείνας, καθώς δεν έχουν πλέον πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται εκτός φυλακών (ακόμα).

Στα διεθνή ύδατα νοτίως της Κρήτης, ο στόλος των ΗΠΑ ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει μια νέα, αδοκίμαστη, μέθοδο υδρόλυσης για να εξουδετερώσει μέρος του χημικού οπλοστασίου που παρέδωσε η Συρία. Οι ενδεχόμενες συνέπειες είναι άγνωστες.

Στα θερινά τμήματα της Βουλής πρόκειται να περάσει στη ζούλα το νομοσχέδιο για την πώληση των παραλιών μας, στις οποίες θα πρέπει σύντομα να πληρώνουμε για να έχουμε πρόσβαση.

Μπροστά σε όλα αυτά η επιτυχία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, που κατάφερε όχι μόνο την πρώτη της νίκη σε φάση ομίλων Μουντιάλ, αλλά και την πρόκρισή της στους 16 του κόσμου, φαίνεται σαν αντιπερισπασμός, σαν περιττή πληροφορία.

Εξάλλου, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από εμπορικές συναλλαγές, προϊόντα προς πώληση. Οι ίδιοι οι παίκτες αγωνίζονται (συνήθως) χωρίς πληρωμή, εκπροσωπόντας τη χώρα τους, αλλά με ενδεχόμενο όφελος τη διεθνή τους προβολή και τη μεταγραφή τους στο εξωτερικό.

Παρόλα αυτά, όλα έχουν δύο όψεις.

Οι άνθρωποι, δε, έχουν περισσότερες. Δεν είμαστε κόλλες χαρτί. Κανένας δεν είναι άσπρος ή μαύρος (ούτε εξωτερικά, ούτε εσωτερικά). Σίγουρα ένας αθλητής ενδιαφέρεται για την καριέρα του και το χρήμα που αυτή του αποφέρει, όπως όλοι μας. Αυτό δεν σημαίνει πως το χρήμα είναι το μοναδικό του κίνητρο.

Σίγουρα ένας φτωχός άνθρωπος έχει σοβαρότερα προβλήματα να τον απασχολούν από τη μπάλα. Παρόλα αυτά εκατομμύρια φτωχών ανθρώπων στριμώχνονται μπροστά σε μικροσκοπικές τηλεοράσεις, μέσα σε σπίτια του ενός δωματίου που μπορεί να έχουν μόλις δύο γλόμπους και –ίσως- ένα ψυγείο πέρα από το δέκτη, για να παρακολουθήσουν αυτό που ενδεχομένως εμείς να σνομπάρουμε για ιδεολογικούς λόγους.

Καλώς; Κακώς; Δύσκολο να το ζυγίσεις. Πού σταματά η αναψυχή και πού ξεκινά η παραπλάνηση; Πού το όνειρο και πού το ψέμα; Πού η άμιλλα και πού το συμφέρον;

Τα πράγματα είναι πολύ λιγότερο ρομαντικά σε σχέση με το παρελθόν. Η εμπορευματοποίηση είναι εντονότερη, τα συμφέροντα μεγαλύτερα, τα συμβόλαια πιο παχυλά και το χάσμα που χωρίζει έναν επαγγελματία αθλητή από το φτωχαδάκι που τον έχει σαν ίνδαλμα πολύ πιο αχανές.

Παρόλα αυτά, μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα υπάρχουν στιγμές που μας θυμίζουν γιατί συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με το Μουντιάλ.

Στιγμές όπως αυτή της φωτογραφίας, όπου ο Σαμαράς, λίγα λεπτά μετά την εκτέλεση του πέναλτι που έδωσε σε μας την πρόκριση και έστειλε την Ακτή Ελεφαντοστού πίσω στην Αφρική, παρηγορεί τον τερματοφύλακα που έχει πέσει με τα μούτρα στο τερέν, κλαίγοντας σαν μωρό. Τον ίδιο τερματοφύλακα που προσπαθούσε πριν τον πέναλτι να εκφοβίσει το Σαμαρά με γκριμάτσες και χειρονομίες, σαν να ήταν εχθροί έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν στη μάχη.

Τίποτα το μεμπτό δεν υπάρχει. Πάνω στο πάθος της διεκδίκησης της νίκης συχνά ξεπερνιούνται τα όρια του ευ αγωνίζεσθαι. Δεν είπαμε, φυσικά, να αρχίσουμε τις… δαγκωνιές, όπως μερικοί-μερικοί, αλλά ούτε να περιμένουμε πως όλοι θα συμπεριφέρονται σαν λόρδοι την ώρα του αγώνα.

Μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς συμπεριφέρεσαι μετά τη φάση, αφού λήξει ο αγώνας. Τη στιγμή που είσαι νικητής και πανηγυρίζεις σα μικρό παιδί, ενώ ο αντίπαλος είναι στο χώμα. Εκεί φαίνεται αν υπάρχει σκοπιμότητα ή μικροπρέπεια. Όταν δε φοβάσαι το βλέμμα του διαιτητή, ώστε να απλώσεις το χέρι για να σηκώσεις τον αντίπαλο, μπας και γλυτώσεις την κάρτα.

Δεν υπάρχουν κανονισμοί, ούτε οδηγίες για κάτι τέτοιο. Σε τελική ανάλυση την ώρα που θριαμβεύεις και μάλιστα δίκαια, δε σε νοιάζει τι κάνει ο αντίπαλος. Δεν ξέρω αν ο Σαμαράς είναι αρκετά καλός ή όχι για την Εθνική από τεχνικής άποψης. Ξέρω όμως ότι παρουσιάζει αυτό το ήθος που δίνει πραγματική αξία στον αθλητισμό, έστω και σε αυτό το εμπορευματοποιημένο και, θεωρητικά, ψυχρό επίπεδο.

Η άλλη όψη της νίκης είναι πικρή. Ειδικά όταν βάζεις την οικογένειά σου σε δεύτερη μοίρα για χάρη της Εθνικής ομάδας. Διευκρινίζω: οι αδερφοί Τουρέ εκ των οποίων ο ένας, ο Γιαγιά Τουρέ, πέρασε και από τον Ολυμπιακό στο δρόμο του για τα «σαλόνια» της Ευρώπης, έχασαν τον μικρότερό τους αδερφό από καλπάζοντα καρκίνο στις 19 Ιουνίου. Η είδηση τους βρήκε λίγο μετά την ήττα της Ακτής Ελεφαντοστού από την Κολομβία. Δεν ήταν παρόντες στην κηδεία, καθώς ο πατέρας τους τούς ζήτησε να μείνουν για να στηρίξουν την ομάδα τους στο Μουντιάλ. Φαντάζομαι ότι η ήττα στο 90′ από την Εθνική μας δεν τους βοήθησε να ξεχάσουν τον πόνο τους.

Δεδομένου ότι και τα δύο αδέρφια έχουν διεθνή καριέρα στην Premiership είναι βέβαιο ότι δεν κάθησαν να παίξουν για να «πιάσουν την καλή» σε κάποια άλλη ομάδα. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, έμειναν μόνο για τη φανέλα. Όπως, ας πούμε, ο Καραγκούνης. Στο τέλος της καριέρας του, αποκορύφωμα της οποίας είναι η κατάκτηση του Euro το 2004, τι περισσότερο θα μπορούσε να περιμένει από μια αξιοπρεπή εμφάνιση στο Μουντιάλ; Χρήματα; Μεταγραφή; Δεν το νομίζω. Μόνο ίσως… το ακατόρθωτο.

Τα προβλήματά μας, τα εν οίκω όπως και τα οικουμενικά, δε θα λυθούν από το Μουντιάλ. Ακόμα και αν γίνει για δεύτερη φορά το αδιανόητο. Αυτό δεν αλλάζει, όμως, το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι που ξεπερνά όλα αυτά τα πράγματα. Παρά την αδιαμφισβήτητη εκμετάλλευσή του, εμπορικά και πολιτικά, από τους ισχυρούς, έχει τη δύναμη να ενώνει ηπείρους, να αγνοεί κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις και να μαγεύει δισεκατομμύρια ανθρώπων. Κάθε οικονομικής στάθμης, ηλικίας, φύλου και μορφωτικού επιπέδου.

Βέβαια, εμείς μπορούμε να τα αγνοήσουμε όλα αυτά τα ρομαντικά και να εστιάσουμε στα αρνητικά. Δεν είδα, όμως, την επανάσταση να γίνεται πριν από το Μουντιάλ, ούτε νομίζω ότι η εν λόγω διοργάνωση την εμπόδισε να εκδηλωθεί. Άρα κάπου αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Και, εν τέλει, αν είναι φαιδρό και ανούσιο να ασχολείται κανείς με το Μουντιάλ, άλλο τόσο και περισσότερο είναι να το αντιμετωπίζει σαν αιτία των προβλημάτων μας. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον κόσμο να χαρεί για ένα μήνα. Έχουμε τέσσερα χρόνια μέχρι την επόμενη διοργάνωση για να σωθούμε.

(Ποδοσφαιρικό) Διάλειμμα #53

Φιλοσοφικό ποδόσφαιρο…