«Η νομιμότητα θα επιβληθεί επειδή το θέλει ο ελληνικός λαός, αυτό απαιτούν οι Έλληνες φορολογούμενοι.» Τάδε έφη η κυβερνητική εκπρόσωπος, κυρία Σοφία Βούλτεψη τον προηγούμενο μήνα, σχετικά με τις καταλήψεις και τα επεισόδια στα πανεπιστήμια. Αυτό το τριήμερο είδαμε για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι η προάσπιση της νομιμότητας για το ελληνικό κράτος. Σημαντική όσο και επιλεκτική.
Η εφαρμογή των νόμων είναι ένας από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες στήριξης και προστασίας της Δημοκρατίας. Όταν, όμως, η εφαρμογή αυτή είναι καθολική και επί ίσοις όροις. Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων είναι ένα από τα καλύτερα όπλα ενός διεφθαρμένου, αντιδημοκρατικού καθεστώτος. Η δε θέσπιση νόμων ή νομοθετικών διαταγμάτων χωρίς διαφανείς κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς καθόλου κοινοβουλευτικές διαδικασίες, είναι μέθοδος καθαρά ολοκληρωτική.
Όπως ολοκληρωτική, άλλωστε, είναι και η απαγόρευση συναθροίσεων. Ή η ενδεχόμενη αναβολή, λόγω δήθεν έκτακτης ανάγκης, των προεδρικών εκλογών, όπως θέλουν κάποια πιθανά σενάρια. Υπάρχουν πάντοτε βολικές δικαιολογίες για όλα αυτά, αλλά το κατά πόσο ευσταθούν και το ποιον εξυπηρετούν είναι θέμα που παίρνει πολλή συζήτηση.
Αυτό που είναι αναμφισβήτητο, είναι το γεγονός ότι έχουμε χάσει τη δυνατότητα να κρίνουμε τα πράγματα αντικειμενικά. Αυτό δεν είναι περίεργο όταν ζεις σε μια χώρα όπου οι νόμοι και οι θεσμοί παρουσιάζουν έναν εξαιρετικό βαθμό ευλυγισίας και ελαστικότητας, όποτε αυτό είναι βολικό. Ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Έχουμε έναν νεαρό που δολοφονήθηκε, εν ψυχρώ, από έναν αστυνομικό. Η δολοφονία αυτή οδήγησε έναν στενό του φίλο να εξαφανιστεί και να ενταχθεί στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό χώρο». Τα εισαγωγικά εδώ μπαίνουν επειδή ο Νίκος Ρωμανός κατέληξε να συλληφθεί για ληστεία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ανάμιξή του στους «Πυρήνες της Φωτιάς» και, σε τελική ανάλυση, δεν έχει σχέση με τρομοκρατική ή επαναστατική δράση, πείτε το όπως θέλετε.
Όντας στη φυλακή, ο Ρωμανός συνέχισε το σχολείο και πέρασε στις πανελλήνιες. Και τώρα ζήτησε εκπαιδευτικές άδειες για να μπορέσει να παρακολουθήσει. Στην αρχή, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό από τις αρμόδιες αρχές. Ο Ρωμανός κατέφυγε σε απεργία πείνας και στη συνέχεια, ύστερα από 25 μέρες απεργίας, μέσα σε καταιγίδα αντιδράσεων και διαμαρτυριών, ο Υπουργός Δικαιοσύνης πρότεινε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: να δίνεται η δυνατότητα στο Ρωμανό και σε κάθε άλλον κατάδικο να φοιτά εξ αποστάσεως. Προτού, όμως, φθάσουμε σε αυτή την θεωρητικά αυτονόητη λύση εξετάστηκε πρώτα το ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο μέτρο της αναγκαστικής σίτισης.
Εφόσον δίνεις τη δυνατότητα στους φυλακισμένους να σπουδάζουν για να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, (γιατί ένα σωφρονιστικό σύστημα στοχεύει στην επανένταξη του ατόμου στην κοινωνία και όχι στον παραδειγματισμό), δεν θα πρέπει να προσφέρεις και τον τρόπο σε κάποιον που θεωρείς (και όχι άδικα) ύποπτο φυγής να σπουδάσει εξ αποστάσεως;
Εδώ σταματούν τα γεγονότα και ξεκινά η ερμηνεία τους. Είναι, άραγε, για μια ακόμα φορά τόσο ανίκανη η κυβέρνηση να χειριστεί σωστά ένα τόσο ευαίσθητο θέμα ή είναι όλο αυτό το σκηνικό ένας τρόπος να δημιουργηθεί χάος σε περίοδο κρίσιμων διαπραγματεύσεων για το Μνημόνιο; Η βόμβα που λέγεται Ρωμανός θα μπορούσε να είχε απασφαλιστεί από τις πρώτες κιόλας μέρες, αν είχε γίνει αυτή η πρόταση. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Όχι μόνο αυτό, αλλά προηγήθηκε μια άλλη «λύση», η οποία μόνο ως λάδι στη φωτιά θα μπορούσε να λειτουργήσει.
Οι αντιδράσεις ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενες. Και δεν έχει σημασία αν ο Ρωμανός είναι αγωνιστής ή εγκληματίας. Σε μια χώρα όπου κανείς δεν αντιδρά στην ξεκάθαρη αδικία που αναγνωρίζουν σχεδόν όλοι, ο κόσμος αναζητεί μια αφορμή, ένα πρόσωπο που θα πάρει συμβολική διάσταση αντίστασης, ασχέτως αν το αξίζει ή όχι. Να κάνω μια παρένθεση εδώ: ο αναρχικός-αντικαπιταλιστής Νίκος Ρωμανός ενδιαφέρεται πραγματικά να σπουδάσει στο ΤΕΙ Διοίκησης Επιχειρήσεων; Και αν ναι δεν θέλει να το κάνει εξ’ αποστάσεως επειδή έχει… εργαστήρια;
Και επανερχόμαστε στα γεγονότα. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων σημειώθηκαν και πάλι τα γνωστά: ΜΑΤ χτυπούν αλύπητα νεαρά παιδιά που δεν δίνουν καμία ένδειξη ότι είναι «μπαχαλάκηδες», αυτοκίνητα και σπίτια καίγονται από κουκουλοφόρους, αστυνομικοί μεταμφιέζονται και βάζουν φωτιές, μολότωφ «φυτεύονται» μπροστά στις κάμερες σε σακίδια διαδηλωτών.
Το μήνυμα που περνά είναι σαφές: όποιος διαμαρτύρεται για οποιονδήποτε λόγο είναι βάνδαλος και εν δυνάμει τρομοκράτης. Θα πνίγεται στα δακρυγόνα, θα ξυλοκοπείται και θα συλλαμβάνεται, είτε προκαλεί επεισόδια, είτε όχι. Είτε διαμαρτύρεται για το Νταβούτογλου, είτε για το Ρωμανό, είτε για το Γρηγορόπουλο, είτε για την πολιτική της κυβέρνησης, είτε για την Παιδεία, είτε επειδή είναι άνεργος, είτε, είτε…
Δεν είναι παράνομο να διαδηλώνεις, ούτε είναι παράνομο να είσαι αναρχικός ή φασίστας. Παράνομο είναι να τοποθετείς βόμβες, να καις την περιουσία του άλλου και να κάνεις ληστείες, όπως είναι και να τοποθετείς «στοιχεία» στα αντικείμενα ενός συλληφθέντα, να χρησιμοποιείς την ιδιότητα σου ως αστυνομικός για να κλέβεις ή να βιαιοπραγείς ανεξέλεγκτα και να διατάζεις ως κυβέρνηση τα όργανα επιβολής του νόμου να παρανομούν για να εξυπηρετείς τους σκοπούς σου.
Ψάχνω να βρω πού κρύβεται η «νομιμότητα» σε όλο αυτό το χάος, αλλά ειλικρινά δεν τη βλέπω. Και δεν ευθύνεται κανένας Ρωμανός για αυτό.
Χρεωκοπημένοι Καιροί 