Ξεχνάς, Αντώνη

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση στάθηκε το κείμενο του κ. Αντώνη Δαρζέντα που έχει τη μορφή ανοιχτής επιστολής στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, σχετικά με τις δηλώσεις του στο ντοκιμαντέρ «Bleacher Report» . Οι δηλώσεις αυτές του Γιάννη, όπως ίσως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι, προκάλεσαν τα ακραία, εμετικά ρατσιστικά σχόλια του καθηγητή του ΕΚΠΑ, Κωνσταντίνου Καλέμη στο Twitter, σχόλια τα οποία του κόστισαν την θέση του Συντονιστή Εκπαίδευσης Προσφύγων του Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων Μαλακάσας, που ένας Θεός μόνο ξέρει πώς κατείχε.

Σκόπιμα είχα αποφασίσει να μην σχολιάσω το θέμα, γιατί έσπευσαν πολλοί να το πράξουν, με διάφορους τρόπους και σε όλη την πιθανή κλίμακα. Από πού να το πιάσει κανείς, άλλωστε; Από την απόδειξη για το πόσο μικρόνους είναι ένας ρατσιστής (ακόμα και ακαδημαϊκός) όταν δεν αντιλαμβάνεται ότι τέτοια δημόσια σχόλια θα έβλαπταν καταρχήν τον ίδιο και θα του κόστιζαν τη θέση του; Ο κ. Καλέμης υποθέτω ότι ως Συντονιστής Εκπαίδευσης Προσφύγων θα πρέπει να θεωρούσε εαυτόν κάτι σαν θηριοδαμαστή που εκπαίδευε μαϊμούδες. Ακόμα χειρότερα, δεν κατάλαβε ότι ο Γιάννης μίλησε για ρατσισμό στην Ελλάδα (που υφίσταται παράλληλα με ανθρώπους που τον στήριξαν και τον βοήθησαν, όπως φροντίζει κάθε στιγμή να λέει ο ίδιος) και πως με τις δηλώσεις του το επιβεβαίωσε κατά 1500%. Διότι αν ο καθηγητής Καλέμης που έχει βγάλει και δύο-τρία πανεπιστήμια μπορεί να είναι τόσο απερίφραστα ρατσιστής και μισάνθρωπος, τι να πει ο Χ ή ο Ψ μέσος άνθρωπος που δεν έχει καν το θεωρητικό όπλο της μόρφωσης στα χέρια του για να ανοίξει τους ορίζοντές του;

Φυσικά, στην πραγματικότητα τα πτυχία δεν σε κάνουν άνθρωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι το ναζιστικό καθεστώς είχε πολλούς μορφωμένους ανθρώπους στις τάξεις του.

Αυτό που με έσπρωξε σε αυτή την ανάρτηση-απάντηση είναι, όπως είπα, το άρθρο του Αντώνη Δαρζέντα στην Athens Voice, το οποίο παρόλο που πλέκει το εγκώμιο του Γιάννη Αντετοκούνμπο, φρόντίζει να τον… επαναφέρει στην τάξη θυμίζοντάς του την Ιστορία του.

Αλλά ξέχασες, Γιάννη, την ιστορία του τόπου σου. Ή ίσως παρασυρμένος από τη μόδα της εποχής την ξέχασες.

Αγαπητέ Αντώνη, καλά τα γράφεις για την Τουρκοκρατία και όσα πέρασε ο λαός μας κατά την διάρκειά της. Μπορεί να μην ήμασταν σκλάβοι με την απόλυτη έννοια που ήταν οι μαύροι στις φυτείες του Νότου της Αμερικής, αλλά σίγουρα ήμασταν υπόδουλοι επί τέσσερις αιώνες. Τέσσερις αιώνες κατά τους οποίους η Ευρώπη γνώρισε πρωτοφανή πρόοδο χάρη, σε μεγάλο βαθμό, στα φώτα που έλαβε από τον ελληνικό πολιτισμό. Και από τότε πασχίζουμε να προλάβουμε, να κατανοήσουμε το νόημα όλων αυτών των πραγμάτων, του Διαφωτισμού, του ουμανισμού, έννοιες οι οποίες προφανώς είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με εκείνες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του ρατσισμού για τον οποίο τόλμησε να μιλήσει ο Γιάννης.

Ξέχασες, του λες, την ιστορία του τόπου σου, λες και η Τουρκοκρατία μπορεί να μας δώσει συγχωροχάρτι για τα πάντα. Ναι, εξηγεί πολλά για την πορεία της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, ασφαλώς. Αλλά όχι τον ρατσισμό. Ο οποίος υπάρχει, όπως παραδέχεσαι και συ, και για τον οποίο οφείλουμε να μιλάμε και δεν μπορούμε να ζητάμε από όσους τον έχουν βιώσει να σιωπούν.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι εσύ ξεχνάς, Αντώνη, τη σύγχρονη ιστορία του τόπου σου. Ή, σκόπιμα, την παραβλέπεις. Γιατί μπορεί να μην είχαμε φυτείες με μαύρους τον 19ο αιώνα, αλλά έχουμε τώρα Μανωλάδες και διάφορα παραπήγματα σε κάθε γωνιά της χώρας, όπου μετανάστες και πρόσφυγες δουλεύουν για ψίχουλα για να κερδίζουν άλλοι.

Και, όχι, αυτά δεν είναι… αρχαία ιστορία του 2013, αλλά η πυρκαγιά που έκαψε αγρόκτημα με παραπήγματα το 2018 έδειξε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στο μεταξύ. Παρά το εμπάργκο του κόσμου και παρά τις διαμαρτυρίες. Γράφεις «εσείς παραβιάσατε σύνορα, εσείς ήρθατε σε μια χώρα που δεν σας φώναξε και δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί κανέναν». Ναι, δεν ήθελε η Ελλάδα να εκμεταλλευθεί κανέναν, αλλά το έκανε.

Ξεχνάς, Αντώνη, τι έγινε την δεκαετία του ’90, όταν οι «βρωμεροί και άθλιοι εγκληματίες» Αλβανοί πέρασαν τα σύνορα, δούλεψαν για ένα κομμάτι ψωμί, έκαναν τις δουλειές που δεν ήθελαν να κάνουν οι Έλληνες και όσοι από αυτούς νομιμοποιήθηκαν έδωσαν παράταση ζωής σε ένα ημιθανές ασφαλιστικό σύστημα.

Ξεχνάς, Αντώνη, ότι άνθρωποι σαν τον Γιάννη, αλλά και άλλοι, διαφορετικών αποχρώσεων είναι ακόμα και σήμερα θύματα εκμετάλλευσης σε «σκοτεινές» γωνιές της χώρας σαν την Μανωλάδα ή σε κολαστήρια, όπως η Μόρια, όπου φυτοζοούν επειδή γύρω τους περιστρέφονται οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες με τις οποίες καμία σχέση δεν έχουν.

Κανείς δεν τους ζήτησε να έρθουν, σίγουρα, πολλοί όμως τους εκμεταλλεύτηκαν, τους λοιδώρησαν, τους χτύπησαν, τους σκότωσαν. Και, όπως παραδέχεσαι, και μεις το ίδιο θα κάναμε στη θέση τους, αν είμασταν φτωχοί και απελπισμένοι. Όπως και το κάναμε, τότε, στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αμερική. Όπου, όπως γίνεται πάντοτε, ορισμένοι στράφηκαν στην παρανομία και οδήγησαν και τους υπόλοιπους να πάρουν τη «ρετσινιά» του βρωμο-Έλληνα. Βλέπεις, φίλε Αντώνη, το πρώτο συνθετικό είναι σταθερό, το δεύτερο αλλάζει αναλόγως με την εποχή, τη χώρα, το χρώμα.

Είναι όλα αυτά τα οποία «άνθρωποι» όπως ο κ. Καλέμης φροντίζουν να ξεχνούν. Και φαίνεται ότι τα ξέχασες και συ. Ιστορία του τόπου, Αντώνη, δεν είναι μόνο η Τουρκοκρατία ή τα αρχαία χρόνια. Ιστορία μας είναι και όσα έγιναν πριν από έναν αιώνα και όσα έγιναν το ’90, το ’13 και αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Και δεν πρέπει να το ξεχνάς.