Ασφυξία

Καλοκαίρι. Ζέστη και μια χώρα σε αποσύνθεση. Προσπαθώ να μην αφήνω την επικαιρότητα να με επηρεάζει, τη σφαγή στη Γάζα, την κρίση στην Ουκρανία, την εικόνα της ντροπής που έχει πια τόσες πτυχές στην Ελλάδα, τη σαπίλα. Κρατώ την αναπνοή μου, ιδρώνω, αλλά δεν τα καταφέρνω. Μου τελειώνει το οξυγόνο, ασφυκτιώ.

Θέλω, όπως όλοι όσοι μπορούν ακόμα, να εστιάσω στα θετικά, να συνεχίσω όσο μπορώ καλύτερα τη ζωή μου, αλλά δε γίνεται. Η οσμή της αποσύνθεσης είναι πάντοτε εκεί να μου θυμίζει πως τίποτα πια δεν είναι «φυσιολογικό», όσο κι αν προσποιούμαι για το αντίθετο.

Τελευταίο κρούσμα η αθώωση των δύο εκ των τεσσάρων κατηγορουμένων για την υπόθεση της Μανωλάδας. Ακόμα και αν πιστέψουμε ότι οι επιστάτες του φραουλοπαραγωγού πυροβόλησαν κατά των εργατών χωρίς να έχουν την άδεια του αφεντικού τους, πράγμα αμφίβολο, πώς είναι δυνατόν να έχει κανείς ανασφάλιστους μετανάστες, χωρίς άδεια παραμονής, να εργάζονται στη γη του για ψίχουλα και να μην έχει καμία νομική συνέπεια για αυτό;

Να τους έχει, μάλιστα, να ζουν σε άθλιες συνθήκες, σε υπόστεγα σκεπασμένα με λαμαρίνες, με πλαστικά βαρέλια για μπάνιο/τουαλέτα ή στοιβαγμένους 18 μαζί μέσα σε βρωμερά χαμόσπιτα και να πληρώνουν και νοίκι για αυτά; Από τα 120 με 160 Ευρώ που παίρνει ο καθένας από τους μετανάστες, πρέπει να δώσει έως και 40 Ευρώ για το προνόμιο να ζει χωμένος σε μια τρώγλη.

Η εκμετάλλευση δε σταματά εκεί, καθώς υπάρχουν σε πολλά αγροκτήματα παράνομοι οίκοι ανοχής, όπου κρατούνται αιχμάλωτες αλλοδαπές κοπέλες νεαρής ηλικίας και εκδίδονται για 20 Ευρώ. Ούτε κουβέντα να γίνεται για άδειες παραμονής, άδειες λειτουργίας, υγειονομικές συνθήκες, δικαιώματα και αμοιβές των γυναικών, φυσικά.

Και όταν οι εργάτες έμειναν απλήρωτοι για ένα εξάμηνο και τόλμησαν να διεκδικήσουν τα χρήματά τους, τότε δέχθηκαν πυροβολισμούς. Η ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε στους άλλους δύο κατηγορούμενους έχει ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή τους. Οπότε αφέθηκαν ελεύθερα δύο άτομα που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 35 ανθρώπους, τέσσερις εκ των οποίων σοβαρά, με όπλα που κατείχαν παράνομα.

Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2013 κι ενώ φυσικά δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το φαινόμενο αυτό σταμάτησε από πέρσι. Αντίθετα, με αυτή την απαράδεκτη και απάνθρωπη δικαστική απόφαση σχεδόν νομιμοποιείται. Γιατί ενώ πριν υπήρχε απλά η ανοχή των τοπικών αρχών, τώρα υπάρχει επίσημα και η βεβαιότητα της ατιμωρησίας, ειδικά για τους ηθικούς αυτουργούς.

Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα νομιμοποιείται η δουλεία. Στην πατρίδα της δημοκρατίας, όπου 2.500 χρόνια νωρίτερα οι δούλοι είχαν περισσότερα δικαιώματα από ότι στις φυτείες της Αμερικής του 19ου αιώνα, η δουλεία νομιμοποιείται ξανά, με πολύ χειρότερους όρους.

Βλέπετε, στην αρχαία Αθήνα ο ιδιοκτήτης του δούλου ήταν υπόλογος για τη σωματική του ακεραιότητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο δούλος (οικέτης) έμενε στο σπίτι της οικογένειας που υπηρετούσε, έτρωγε στο ίδιο τραπέζι, συχνά είχε και την οικογένειά του μαζί.

Σήμερα όλα αυτά προφανώς δεν ισχύουν, οπότε έχουμε γυρίσει πίσω στη Λίθινη Εποχή. Εκτός αν προτιμάτε τον Αμερικάνικο Νότο του 1800.

Την ημέρα που κυκλοφόρησε η είδηση, ο τότε Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο γνωστός κ. Δένδιας, έσπευσε να κάνει μεγαλόσχημες δηλώσεις σχετικά με το πόσο απαράδεκτο ήταν το συμβάν και πως «δεν αντίκειται μόνο στη νομιμότητα, αλλά ευθέως στην ιδέα της ανθρωπότητας». Τους έκανε δε και τη χάρη να μην τους απελάσει. Αυτούς τους, όπως τους έχει αποκαλέσει σε άλλη στιγμή, «κακής ποιότητας» μετανάστες. Είναι αυτονόητο ότι θα ήταν αδύνατον να απελαθούν αν επρόκειτο η δίκη να μη γίνει από την πρώτη στιγμή παρωδία. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ αρνητικό επικοινωνιακά. Αντίθετα, μια μισό-καταδίκη ένα χρόνο αργότερα θα περνούσε πιο εύκολα. Ή τουλάχιστο έτσι πίστεψαν. Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις ήταν έντονες, ενώ το θέμα απασχόλησε και διεθνή μέσα, όπως η Guardian. Έτσι για μια ακόμα φορά εκτεθήκαμε στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου. Για μια ακόμα φορά στιγματιστήκαμε ως χώρα ρατσιστική, οπισθοδρομική και απάνθρωπη. Για μια ακόμα φορά φανήκαμε ανάξιοι της ιστορικής μας κληρονομιάς.

Το χειρότερο είναι ότι δεν μιλάμε για κάποιο μεμονωμένο περισταστικό ή για τη δράση μιας νεο-ναζιστικής οργάνωσης. Πρόκειται για επίσημη απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, ομόφωνη μάλιστα (7 υπέρ, ο κατά), πράγμα που αποκλείει την έφεση. Εκτός και αν φωτίσει κάποιος την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και ζητήσει επανάληψη της δίκης. Γιατί η ουσία της υπόθεσης μετά την αθώωση του παραγωγού είναι ξεκάθαρη: βρέθηκαν 200 αλλοδαποί χωρίς χαρτιά να εργάζονται ανασφάλιστοι σε συνθήκες δουλείας, έναντι κλάσματος του βασικού μισθού, να είναι μάλιστα απλήρωτοι και ο εργοδότης τους να μην είναι υπόλογος για όλα αυτά.

Και αν αυτό δεν είναι ντροπή για το δικαστικό σύστημα οποιουδήποτε κράτους, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Δεν έχει καμία σημασία αν θεωρούμε ότι καλώς ή κακώς βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι εδώ. Είτε πρέπει να μείνουν, είτε πρέπει να φύγουν, δεν έχει κανείς δικαίωμα να τους εκμεταλλεύεται, γιατί κανείς δεν μπορεί να μεταχειρίζεται έτσι άλλους ανθρώπους, όποιο κι αν είναι το χρώμα ή η καταγωγή τους.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ασφαλώς η απόπειρα του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου της Νέας Δημοκρατίας, κ. Άδωνι Γεωργιάδη να δικαιολογήσει την απόφαση εντός και εκτός Βουλής. Δεν μας ενδιαφέρει, κ. Γεωργιάδη αν πιστεύετε ότι η απόφαση είναι ορθή επειδή ήταν ομόφωνη. Και 7000-0 να ήταν, πάλι θα ήταν απαράδεκτη και αδικαιολόγητη. Δεν μας ενδιαφέρει επίσης αν θέλετε οπωσδήποτε να κάνετε το ζήτημα πολιτικό, γιατί δεν είναι. Ούτε οι περισσότεροι σκεπτόμενοι κάτοικοι αυτής της χώρας ενδιαφέρονται για την κοντρίτσα σας με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένας εκτός των συνόρων.

Το μόνο που βλέπουν όλοι είναι μια χώρα όπου ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση (γηγενών και μη) καλύπτεται και καλλιεργείται όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από την, ανεξάρτητη υποτίθεται, δικαιοσύνη. Αυτή την οποία για κάποιο λόγο θέλετε εσείς να υπερασπιστείτε, ακόμα και όταν λαμβάνει εξωφρενικές αποφάσεις. Αποδεικνύεται δε, ότι καταλαβαίνετε τόσα για τον ελληνικό πολιτισμό, όσα και όλοι οι ομοϊδεάτες σας του ακροδεξιού χώρου. Δηλαδή απολύτως τίποτα.

Νιώθω να με πιάνει ασφυξία. Από όλες αυτές τις ειδήσεις που μας μαυρίζουν την ψυχή. Και αναρωτιέμαι, προτού κατηγορήσουμε το Ισραήλ για τα εγκληματα που όντως διαπράττει και την αδιαφορία που δείχνει για την ανθρώπινη ζωή, μήπως πρέπει και εμείς να λογαριάσουμε πόση σημασία της δίνει η ίδια μας η χώρα; Ανθρώπους δεν καταστρέφουν μόνο τα βλήματα και οι βόμβες. Η καραμπίνα και το σφυρί του δικαστηρίου αρκούν.

 

Μουσικό Διάλειμμα #55