Λυπάμαι πραγματικά για αυτό που συνέβη. Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι ο Wolinski, τα «βρώμικα» σκίτσα του οποίου διάβαζα ως φοιτητής στις σελίδες της Βαβέλ και του Παρά Πέντε, κείτεται νεκρός επειδή, θέλοντας και μη, κάποιοι τον έμπλεξαν σε ένα σκοτεινό γεωπολιτικό παιχνίδι.
Γιατί, μη γελιέστε, πέρα από την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας, το συμβάν είναι τόσο εκμεταλλεύσιμο πολιτικά όσο και η επίθεση στους δίδυμους πύργους ή στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Μόνο που αυτή τη φορά ο τρόμος χτύπησε εκτός ΗΠΑ και αυτό αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για την υπερδύναμη να τραβήξει τους «απείθαρχους» Ευρωπαίους κάτω από την σκεπή της. Κάνοντάς μας να ξεχάσουμε σε μια στιγμή το γεγονός ότι η NSA, αποδεδειγμένα, κατασκοπεύει συστηματικά τις ηγεσίες όλων των «συμμάχων» της Αμερικής.
Ας μείνουμε έξω από αυτή τη διάσταση του θέματος, προς το παρόν. Η έκφραση αλληλεγγύης του κόσμου μετά την επίθεση ήταν σίγουρα συγκινητική, έστω κι αν δεν ήταν ειλικρινής από όλους. Για παράδειγμα, ο «προοδευτικός» πρωθυπουργός μας και το φασιστοειδές που λειτουργεί ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ έσπευσαν να μιλήσουν για τείχη στα σύνορά μας και ανεπιθύμητους μετανάστες, την ίδια στιγμή που αν το Σαρλί Εμπντό κυκλοφορούσε στην Ελλάδα οι δυο τους θα ήταν από τους πρώτους που θα το έστελναν στην πυρά.
Και μιλούν για μετανάστες ασχέτως αν οι φερόμενοι ως δράστες της επίθεσης ήταν Γάλλοι πολίτες. Σημασία έχει ότι ήταν Μουσουλμάνοι. Βρωμεροί βάρβαροι.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για άλλον έναν βρωμερό βάρβαρο από αυτούς, τον Αχμέτ. Ο Αχμέτ Μεραμπέ ήταν ένας αστυνομικός, Μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, από αυτούς που έσπευσαν στον τόπο της επίθεσης. Είχε την ατυχία να περιπολεί εκείνη την ημέρα με μια συνάδελφό του (προφανώς αντιστεκόταν καθημερινά στον πειρασμό να της φορέσει μπούργκα και να της πάρει το όπλο) κοντά στην περιοχή. Λίγο αφού έφτασε εκεί και ύστερα από σύντομο διάλογο ο επίσης βρωμερός βάρβαρος Μουσουλμάνος τρομοκράτης πυροβόλησε τον Αχμετ στο κεφάλι.
Παραδόξως, δεν αναγνώρισε τη χαρακτηριστική δυσωδία που συνοδεύει όλους αυτούς τους βάρβαρους Μουσουλμάνους. Ούτε η μελαμψή φάτσα φαίνεται να είπε κάτι στον τρομοκράτη. Απλά τον πυροβόλησε εν ψυχρώ.
Ο Αχμέτ σκοτώθηκε υπερασπίζοντας μια από τις πλέον βασικές (και δύσκολες) αρχές της Δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται στο περίφημο γνωμικό που δεν είπε ποτέ ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».
Η ζωή έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να μας καταστρέφει, έτσι απλά, τα ιδεολογικά πυργάκια που χτίζουμε τόσο σχολαστικά στην άμμο του μυαλού μας. Να σβήνει τις νοητές γραμμές που βάζουμε και χωρίζουμε τι είναι «αποδεκτό» και τι όχι. Τι είναι «σωστό» και τι «λάθος». Ποιος είναι ο «καλός» Χριστιανός και ποιος ο «κακός» Μουσουλμάνος. Ή ακόμα και ποιος είναι ο «προοδευτικός» άθεος και ο «σκοταδιστής» θρησκευόμενος.
Η ρητορική του τρόμου έχει ξεκινήσει ήδη και τα ΜΜΕ έχουν ανέβει όλα πάνω στη μπουλντόζα που θέλει να ισοπεδώσει κάθε διαφορετική φωνή. Τι κι αν ισλαμικές θρησκευτικές ενώσεις έχουν καταδικάσει την επίθεση; Αφού ξέρουμε ότι το Ισλάμ καλεί τους πιστούς να σφαγιάσουν όλους τους άπιστους στο όνομα του Αλλάχ.
Το περίεργο είναι ότι οι Μουσουλμάνοι πιστοί δεν έχουν πάρει ακόμα τα μαχαίρια και τα Καλάσνικοφ για να μας καθαρίσουν όλους. Θα πίστευε κανείς ότι με 1,5 δις από δαύτους θα είχε ξεκινήσει ήδη ο Γ’ Παγκόσμιος.
Από την άλλη, αν οι Χριστιανοί είχαν εφαρμόσει το «αγαπάτε αλλήλους» και το «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην», ο κόσμος θα ήταν εντελώς διαφορετικός σήμερα. Κι όμως. Οι Χριστιανοί, από τη στιγμή που σταμάτησαν οι διωγμοί τους, ξεκίνησαν μια αλυσίδα βαρβαροτήτων στο όνομα του Θεού της Αγάπης, που ξεπερνά οποιονδήποτε ιερό πόλεμο των Μουσουλμάνων: από Σταυροφορίες και γενοκτονίες, μέχρι τη συστηματική υποδούλωση «ειδωλολατρών», την εκκαθάριση αιρετικών και, φυσικά, την Ιερά Εξέταση. Όλα στο όνομα του Χριστού.
Αυτά, θα μου πείτε, ανήκουν στο παρελθόν. Κι όμως. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις δηλώσεις της Σάρα Πάλιν, ισχυρής κυρίας των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, σχετικά με τον πόλεμο στο Ιρακ και το ότι αυτός ήταν θέλημα Θεού. Αμερικανοί, θα αναφωνήσετε επιτιμητικά. Μήπως, λοιπόν, σας εκφράζουν καλύτερα οι δηλώσεις Σαμαρά, που τόσο χριστιανικά θα ήθελε να κλείσει τις πόρτες σε πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και να τους αρνηθεί ακόμα και την ιατρική περίθαλψη;
Δε μιλάμε καν για χριστιανικές αρχές πια, μιλάμε για παραβίαση ανθρωπιστικών κανόνων που ισχύουν ακόμα και για εχθρούς σε περίοδο πολέμου.
Μήπως πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι οι πρόσφυγες αυτοί από τη Συρία είναι το προϊόν ενός πολέμου που καλλιέργησε συστηματικά η Δύση, οπλίζοντας και εκπαιδεύοντας φανατικούς ισλαμιστές για να εκθρονίσουν το αυταρχικό καθεστώς του Άσαντ; Ή ότι το ISIL είναι το τραγικό αποτέλεσμα της συστηματικής αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ (και από την ΕΣΣΔ παλαιότερα) με μοναδικό γνώμονα γεωπολιτικά συμφέροντα και τίποτα παραπάνω;
Όχι, αποκλείεται. Είναι απλά βρωμεροί, βάρβαροι Μουσουλμάνοι. Όπως ο Αχμέτ.
Φταίνε τελικά οι θρησκείες. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, φίλοι άθεοι και αγνωστικιστές, αλλά δε φταίνε καν αυτές. Γιατί οι άνθρωποι φανατίζονται και σκοτώνουν για το χρήμα, την εξουσία, τη θρησκεία, το χρώμα του δέρματος, την ιδεολογία, τη σημαία, ακόμα και για το κασκόλ μιας ομάδας.
Και αν με προοδευτικό φανατισμό εσείς υποστηρίζετε ότι όλοι όσοι πιστεύουν στους «φανταστικούς τους φίλους» είναι εν δυνάμει τρομοκράτες, απλά βάζετε τον εαυτό σας στην απέναντι όχθη και πυροβολείτε αδιακρίτως ανθρώπους για τις πεποιθήσεις τους. Σαν τους τρομοκράτες, αλλά χωρίς όπλα.
Οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν. Τα λόγια σε πολύ μικρότερο βαθμό, οι πεποιθήσεις στο ελάχιστο. Μπορεί να λέμε ότι είμαστε όλοι Σαρλί αλλά τι σημαίνει αυτό πραγματικά;
Εγώ προτιμώ να δηλώσω υποστήριξη σε έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε κάνοντας το καθήκον του, προστατεύοντας κάποιους με τους οποίους πιθανότατα θα διαφωνούσε. Έναν άνθρωπο ο θάνατος του οποίου θα περάσει στα ψιλά γράμματα, επειδή είναι δύσκολο να δεχθούμε πως ένας Μουσουλμάνος αστυνομικός μπορεί να προστατεύει τη Δημοκρατία, ενάντια στα υποτιθέμενα πιστεύω του και στις ιδιότητες που του προσδίδουμε.
Εγώ είμαι ο Αχμέτ.
Χρεωκοπημένοι Καιροί 